The Italian Job is een remake van de gelijknamige Britse film uit 1969, destijds met Michael Caine, Noel Coward en Benny Hill in de hoofdrol, over een goudroof waarbij het verkeer in Turijn wordt vastgezet en de dieven op spectaculaire wijze in 3 mini’s ontsnappen. De film had een heel patriottistische ondertoon, wat onder andere duidelijk werd door de kleuren van de mini’s en sommige muziekstukken.

De remake verschilt echter nogal van het origineel. Het belangrijkste verschil is dat de acteurs geen Britten, maar Amerikanen zijn (met uitzondering van Jason Statham), dat de film na 10 minuten zich al niet meer in Italië, maar in de V.S., afspeelt, dat de roof waarom de originele film draaide, in diezelfde 10 minuten wordt gepleegd, waarna één van de dieven (Edward Norton) de rest bedriegt, de oudste (mooie, korte rol van Donald Sutherland) van het stel neerschiet, de anderen voor dood achterlaat en er met het goud vandoor gaat. De rest van de film speelt zich een jaar later af, en draait om het terugstelen van het goud met behulp van de dochter van Sutherland’s personage (Charlize Theron), het regelen en vastzetten van het verkeer en drie mini’s, die heel handig zijn om door het verkeer te manoeuvreren en om door een metrostation te rijden.

De film is een leuke rit met een aantal ingenieuze dieventrucjes met een einde dat enigszins een anticlimax vormt, maar naar mijn smaak wel leuk was. De achtervolging met de mini’s is erg fijn om te zien, en de vele grapjes die over de gehele film zijn verspreid, houden de film op amusementspeil. Vooral het personage van Seth Green, die beweert de originele uitvinder van Napster te zijn, maar zijn kamergenoot stool zijn ideeën terwijl hij sliep. Vandaar dan ook de naam, hij ‘was taking a nap’. De eerste roof is slim, maar toch enigszins voorspelbaar opgezet, ondanks dat is deze wel leuk om te zien. De tweede, waarvan je een deel van de planning ziet, wordt ingewikkeld omdat ‘Steve’ (Norton) zijn ex-collega’s te slim af denkt te zijn, maar toch een paar kleine foutjes maakt.

Er zitten een aantal leuke dialogen, leuke personages (Skinny(!) Pete?), aardige kleine twists (niets wat echt een twist valt te noemen, niets wat je niet echt ziet aankomen) en al met al heeft de film een hoge amusementswaarde. Dat is dan ook alles wat de film is: entertainment. Wel leuk entertainment, en geen moment vond ik het vervelend om ernaar te kijken, maar aan het eind had ik nou niet echt het gevoel dat deze film me iets meegegeven had. Puur escapisme, dat op z’n tijd zeer welkom is, alleen niet te vaak. Gelukkig voor mij kijk ik niet teveel naar dit soort films, waardoor een goed uitgevoerde film als deze voor mij een leuke kijkervaring is.

Ik zag deze film overigens in een Sneak Preview voorstelling in Utrecht, de film zal vanaf 4 september in de Nederlandse bioscopen draaien.