Bob Harris en Charlotte zijn twee Amerikanen die gestrand zijn in een luxe hotel in Tokyo. Bob Harris is een verlopen acteur van rond de 50, die in Japan is om een whiskyreclame op te nemen en om even te ontsnappen aan zijn liefdeloze huwelijk. Charlotte is een net afgestudeerde jonge vrouw van in de 20, die met haar man naar Tokyo is meegereisd. Maar haar man heeft geen aandacht voor haar en is alleen bezig met zijn werk, het fotograferen van film- en rocksterren. Beiden kunnen s nachts niet slapen en ontmoeten elkaar op een nacht, terwijl ze allebei ronddolen in het hotel. Wat begint met slechts een wederzijdse glimlach, ontwikkelt zich geleidelijk tot een vriendschap en tot de mogelijkheid van een relatie tussen de oudere man en de jonge vrouw.
Bovenstaand verhaal werd geschreven door Sofia Coppola en zij nam ook de regie van de verfilming van haar eigen script voor haar rekening. Coppola is haar hele leven al bekend als de dochter van Francis Ford Coppola, regisseur van o.a. de Godfather trilogie en Apocalypse Now, zeker doordat ze in verscheidene van zijn films werd gecast en op negentienjarige leeftijd door critici en filmfans werd neergesabeld vanwege haar rol in de derde Godfather film. Dit dieptepunt in haar filmcarrière kwam ze weer te boven, en in 1999 regisseerde ze haar eerste film, The Virgin Suicides, een film die door critici en filmfans geprezen werd. Met Lost In Translation brak ze echter pas echt door en vestigde ze haar eigen naam in de filmwereld.
Het is dan ook haar regie, script en productie waarmee ze de film controleert maar niet domineert. Coppola laat precies de juiste ruimte voor de cast en crew om samen met haar een geweldige film te maken. Het acteerwerk van Murray en Johansson is om van te smullen. Vooral Murray levert een fantastische prestatie met subtiele lichaamstaal waarmee hij zijn beste rol tot nu toe neerzet. De melancholie die de film en zijn rol tekent, maar niet bezwaart, weet hij perfect uit te beelden zonder er schijnbaar iets voor te doen. Ook Johansson doet prima werk als de jonge vrouw die niet weet wat ze met haar leven wil of moet, en vervreemd is van de wereld zoals zij die dacht te kennen. Een vervreemding die Murrays personage deelt, en dat is wat hen elkaar zo makkelijk doet vinden. Beiden snappen niks van de cultuur en de mensen om hen heen, en vinden slechts soelaas in elkanders gezelschap. Samen vormen ze een koppel dat de sympathie van kijker weet op te wekken zonder dat er ooit overdreven romantiek aan te pas komt. Het is dan ook een verademing om eens een paartje te zien dat zich niet onmiddellijk in een romance stort en niet meteen de koffer in duikt. In plaats daarvan houden ze zich in en zo ontwikkelen ze een subtiele relatie waarbij in principe nog van alles mogelijk is. Aan het einde van de film wil je dan ook eigenlijk dat ze elkaar vinden, terwijl je dat tegelijkertijd niet wilt, omdat je weet dat dat niet zou kloppen en niet in verhouding zou zijn met de rest van de film.
De fijnzinnige melancholie van de film verzandt gelukkig nooit in melodrama, en de vele komische momenten zijn geheel in lijn met de rest van de film en verstoren de tred van de film nergens.
Hilarisch is de film regelmatig, de meeste grappen worden gehaald uit het cultuur- en taalverschil zonder ooit plat, neerbuigend of storend stereotiep te worden. Ik kwam dan ook zeer tevreden de bioscoop uit, tegelijkertijd zeer geroerd door het drama en verkwikt door de humor.
