Cast: Al Pacino (Eli Wurman), Kim Basinger (Victoria Gray), Ryan ONeal (Cary Launer), Tea Leoni (Jilli Hopper) e.a.
Al Pacinos carrière is de laatste jaren een beetje in het slop geraakt. Op Insomnia na waren zijn laatste vijf films stuk voor stuk flops, zowel bij het publiek als de critici. People I Know is helaas ook één van deze flops. De film stamt alweer uit 2002, maar doordat er maar vijf filmrollen van de film zijn gemaakt komt de film nu pas in Nederland uit. Pacino en de rest van de cast ontstijgen het slecht uitgewerkte plot, maar kunnen de film jammer genoeg niet redden.
Eli Wurman was ooit een zeer succesvolle PR manager die elke beroemdheid in New York kende. Tegenwoordig heeft hij echter nog maar één grote ster als cliënt, slikt hij allerlei pillen door elkaar en spoelt deze weg met flink wat sterke drank. Hierdoor heeft hij regelmatig last van black-outs en is hij erg vergeetachtig. Hij doet alles wat Cary Launer, zijn enige cliënt, van hem vraagt, omdat Eli zijn laatste cliënt niet wil verliezen; Als Launer hem vraagt om een tweederangs televisiesterretje (Jilli Hopper) uit de gevangenis op te halen en op een vliegtuig te zetten, doet Eli dat dan ook gedwee. Zij laat zich echter niet naar het vliegveld brengen, en via een omweg gevuld met drugs en decadentie belandt Eli in de badkamer van Jillis hotelkamer. Daar zakt hij in een lege badkuip en verliest na het innemen van een mix van pillen het bewustzijn. Terwijl zijn ogen langzaam dichtzakken, ziet hij in zijn ooghoek tussen een kier van de deur dat Jillie wordt vermoord. De volgende dag kan hij zich hier echter niets meer van herinneren. Zonder het te weten heeft hij echter de gevoelige informatie op zak waar Jilli om werd vermoord...
Pacino is perfect gecast als de verlopen, oververmoeide PR manager die eigenlijk niet zo goed meer weet wat hij met het leven en zichzelf aan wil. Hij zag er op het witte doek nog nooit zo oud en uitgeblust uit en zijn stem is grauwer dan ooit. Hij laat zijn bekende manieren van spreken en mimiek achter zich en praat bovendien met een zuidelijk accent. Voor het eerst in lange tijd gaat hij weer eens volledig in zijn rol op, hij schudt zijn eigen huid van zich af en kruipt in die van Eli Wurman. Natuurlijk heeft hij dit soort rollen al eens eerder gespeeld, maar deze keer doet hij dat beter dan ooit tevoren. Het script biedt hem alle ruimte om zijn ding te doen, maar dat is dan ook het enige wat voor het script pleit.
Het script is namelijk een slechte mix van drama en thriller. Het probeert allebei te zijn, maar laat niet genoeg ruimte voor één van beiden, waardoor uiteindelijk zowel het drama als de thriller niet goed uit de verf komen. Dit is erg spijtig, want in het begin, voordat er thrillerelementen worden geïntroduceerd, werkt de film uitstekend als karakterschets van een verwarde oude man die over zijn top heen is. Later komt dit in sommige scènes ook nog heel sterk terug, maar dit drama wordt verstoord door scènes die zogenaamd spannend moeten zijn. Het uitgangspunt van de thriller is al vele malen eerder en beter uitgewerkt, en wil jammer genoeg maar niet boeiend worden. Het is spijtig dat men er niet voor heeft gekozen om het thrillergedeelte uit de film te laten.
Vooral hierdoor is de film uiteindelijk een ongebalanceerde mix van genres die nooit echt interessant wordt. Hoewel de sfeervolle muziek van componist en trompettist Terenche Blanchard en de goede cast nog iets goed weten te maken, is de film uiteindelijk een beetje een holle bedoening, die het geld voor een bioscoopkaartje niet echt waard is. Alleen voor de diehard fans van Al Pacino is deze film echt de moeite waard.
