Cast : Fanny Ardant (Catherine), Emmanuelle Béart (Marléne/Nathalie), Gerard Depardieu (Bernard), e.a.
Nathalie bevat een aantal grote Franse sterren wiens namen velen bekend in de oren zullen klinken. Deze grote namen en hun onbetwiste acteertalenten kunnen echter niet verhullen dat dit Franse drama diepgang mist en haar personages niet goed uitgewerkt worden. De acteurs doen hun best, maar kunnen het middelmatige script en een ondermaatse regie niet naar een hoger niveau tillen. De regisseuse maakt geen gebruik van de mogelijkheden die ze heeft door in Parijs te filmen, en de mooie stad wordt zo inwisselbaar met elke andere Franse stad. De potentie van de acteurs en de stad wordt nauwelijks benut, waardoor het erg duidelijk naar voren komt hoe slecht het uitgangspunt van de film is uitgewerkt.
Catherine komt erachter dat haar man vreemdgaat. Vervolgens huurt zij prostituee Marléne in. Deze wordt door Catherine betaald om haar man Bernard te verleiden. Na elke ontmoeting tussen de twee vertelt Marléne Catherine gedetailleerd wat er heeft plaatsgevonden. De twee vrouwen raken hierdoor bevriend. De ambigue driehoeksverhouding die zo ontstaat is net boeiend genoeg om de aandacht vast te houden, maar na een tijd gaat de oppervlakkigheid van het gebeuren opvallen en het gebrek aan karakterontwikkeling wordt zeer duidelijk. Vooral de motivatie van de hoofdpersonen ontbreekt, wat door de vreemde handelingen in de film een schrijnend gemis is. De uiteindelijke ontknopingen komen vooral daardoor als mosterd na de maaltijd die een onzinnige nasmaak achterlaat en zijn bovendien onbevredigend. Een subplot over de ééndimensionale moeder van Catherine is al helemaal iets om snel te vergeten.
Ardant, Béart en Depardieu doen flink hun best, maar de leegheid van hun personages wordt al gauw duidelijk. Helaas wordt deze leegheid nooit opgevuld en blijft het onduidelijk wat de personages nou precies willen en waarom ze dat willen. Depardieu wordt weggestopt in een nietszeggende bijrol en Béart moet vooral zwoel en verleidelijk kijken. Ardant is de enige die enige ruimte krijgt, maar helaas kan ze daar maar minimaal gebruik van maken doordat haar personage motivatie en overtuiging mist. Het komt er op neer dat ze vooral veel gekweld en ongemakkelijk moet kijken, zonder dat dit enige emotie bij de kijker teweeg brengt.
De muziek heeft wel zn charmes. De originele score van Michael Nyman is aangenaam om naar te luisteren en ondersteunt het tempo van de film. Verder is o.a. Joy Division te horen. Dit is één van de weinige positieve kanten van de film, want ook de cinematografie en montage zijn verre van gedenkwaardig. Zo is er bijvoorbeeld naar het einde van de film toe een aantal seconden een stilstaand beeld van Béart in een scène met Ardant en Depardieu gemonteerd, zonder dat dit ook maar van enig nut is.
Uiteindelijk is Nathalie door een slecht script en een onbeholpen regie een oninteressante en onbevredigende film. Goede muziek en goede acteurs kunnen deze film niet helpen. Zij worden verkwist in een film die aardig voortkabbelt maar voornamelijk troebel water bevat. Hoe toepasselijk is het dat het personage waar de film om draait een motivatie voor haar acties mist, want ook de motivatie van de makers van de film om dit project te realiseren is een groot mysterie.
