De wraakfilm is dit jaar terug van weggeweest. Nadat het genre eind jaren 80 doodbloedde, is er in de afgelopen vijftien jaar eigenlijk nauwelijks een fatsoenlijke (Westerse) wraakfilm gemaakt. Kortgeleden blies Quentin Tarantino het genre weer nieuw leven in met Kill Bill. Bijna tegelijkertijd met deel twee van deze film, werden ook de minder succesvolle wraakfilms Walking Tall, The Punisher en Man On Fire in de V.S. uitgebracht. Laatstgenoemde mag zich echter wel scharen onder het kleine aantal goed gemaakte films in dit genre. Het probleem van de meeste wraakfilms is dat door een slechte opbouw en slecht uitgewerkte personages er nauwelijks emotionele betrokkenheid met de hoofdpersonen wordt gecreëerd, waardoor de uiteindelijke wraak geen bevrediging geeft en daardoor meestal teleurstellend is. In Man On Fire wordt echter wel de tijd genomen om het verhaal op te bouwen, waardoor het daarna een stuk gemakkelijker is om mee te leven met de hoofdpersoon.
Creasy is een depressieve, alcoholistische ex-militair die zijn beste vriend Rayburn vraagt of God hen ooit zal vergeven voor hun talrijke zonden, waarop zijn vriend antwoordt: Ons niet. Diezelfde vriend haalt Creasy over om een baan als lijfwacht van een jong meisje aan te nemen. Creasy doet dit met tegenzin, maar na een tijdje begint hij er plezier in te krijgen omdat het meisje, Pita, zijn jarenlang gesloten hart weer opent en hem laat zien dat het leven ook mooi kan zijn. Dit wordt op innemende wijze in beeld gebracht, en de natuurlijke chemie tussen Washington en Fanning is een waar plezier om naar te kijken. Dit stuk van de film is ontroerend en soms ook best grappig. Hiermee schept regisseur Scott een band tussen de personages en de kijker, tenminste, als die dat toelaat dan.
Op een dag worden Pita en Creasy echter in de val gelokt; Creasy doet alles wat in zijn vermogen ligt, maar kan niet voorkomen dat Pita wordt ontvoerd en dat hijzelf met vier kogels in zijn lichaam voor dood wordt achtergelaten. Terwijl hij langzaam herstelt, onderhandelen de ouders van Pita, hun advocaat en de politie met de ontvoerders. De overdracht van het geld loopt echter mis en de ouders van Pita krijgen bericht dat hun dochter dood is. Zodra Creasy dit hoort, begint hij zijn wraaktocht en slaat de film een andere richting in. Creasy wordt een soort Terminator die niets en niemand ontziet; met een heel arsenaal aan wapens gaat hij op jacht naar iedereen die iets met de ontvoering te maken heeft gehad. Dit resulteert onder andere in het afhakken van vingers, het exploderen van een dansgelegenheid en een rectaal ingebrachte bom.
Denzel Washington verleent deze wraakmachine gelukkig een waardigheid en uitstraling zoals weinigen dat kunnen, waarmee hij eigenlijk de hele film opwaardeert. Dit geldt dan vooral voor de tweede helft van de film, want in de eerste helft is het met name Dakote Fanning die de show steelt als het meisje dat beschermd moet worden. Zij weet te vertederen en te ontroeren, en met haar charme geeft zij de film een warmte mee die er anders niet was geweest. Op het moment dat zij uit het beeld verdwijnt, wordt de film ook meteen een stuk harder. Christopher Walken heeft nog een leuke (te kleine) bijrol waarin hij wederom weer een stoere speech mag afleveren over wat de kunst van Creasy is, maar veel krijgt hij helaas niet te doen.
De montage van de film is erg flitsend en opzichtig, wat soms zeer storend is. Hoewel de regelmatig chaotische en bijna altijd drukke beeldenwisseling in het tweede deel van de film toepasselijk te noemen is, kan dat over het eerste deel van de film niet gezegd worden, en een rustigere montage was hier dan ook zeer welkom geweest. Tony Scott schijnt echter de laatste jaren niet meer zonder deze soms vermoeiende montage- en cameratechnieken te kunnen filmen, en dat is jammer, ook in de actiescènes. Deze zijn namelijk af en toe erg onduidelijk, waardoor je als kijker niet weet wat er gebeurd en de actie minder impact heeft.
Het einde is licht teleurstellend, maar aan de andere kant wel realistisch. Toch had ik liever een bevredigender einde gezien. Verder is de film een sterk opgebouwde actiefilm met het nodige drama, waarin goed aandacht besteed wordt aan de hoofdpersonen, en die meer emotionele lading heeft dan gebruikelijk. Hoewel er een aantal ongerijmdheden in het script zit, is de film een spannende en enerverende rit waar moeilijk uit te stappen valt. Jammer van de opzichtige, te snelle montage die zo nu en dan behoorlijk irritant is, want anders was dit een zeer goede actiefilm geweest. Nu is het slechts een degelijke actiefilm met in hoge mate bedreven acteurs. Dankzij onder andere snedige dialogen en misschien wel het stoerste personage van het jaar is het wel één van de betere wraakfilms.
