Hollywood blinkt niet echt uit in films met een politieke boodschap. Soms mag Steven Seagal mensen doodschieten voor een beter milieu of houdt Michael J. Fox een speech over verdraagzaamheid, maar daar houdt het wel zon beetje mee op. Films die lijnrecht de regering bekritiseren of een echt controversieel standpunt innemen zijn zeldzaam. Gelukkig is er Spike Lee, al bijna twintig jaar het boegbeeld van de zwarte Amerikaanse cinema en één van de weinige Grote Namen die graag tegen heilige huisjes schopt. Natuurlijk is het lovenswaardig om films te maken met een persoonlijke insteek, maar in zijn nieuwste film, She Hate Me, neemt Spike wel wat te veel hooi op zijn vork. Hij heeft het onder andere gemunt op Bush, de medicijnmarkt, de hypocrisie van Amerika op het gebied van seks, de afstraffing van klokkenluiders en de hebzucht van het bedrijfsleven. En dat in iets meer dan twee uur.
John Armstrong werkt bij een bedrijf dat binnenkort het eerste AIDS-medicijn op de markt zal brengen. Nadat de Duitse dokter van dienst maar eens besluit uit het raam te springen komt John erachter dat het bedrijf zo corrupt is als een gemiddelde bananenrepubliek en een belletje naar de controlerende instanties is snel gemaakt. Zijn actie wordt niet echt op prijs gesteld en binnen een mum van tijd is hij werkloos, zijn bankrekening geblokkeerd en wordt hij zèlf beschuldigd van corruptie. Gelukkig is daar zijn inmiddels lesbische ex Fatima, die samen met haar vriendin maar wat graag zijn zaad in ontvangst wil nemen voor het luttele bedrag van 5000 dollar per persoon. Dat smaakt naar meer en voor John het goed en wel beseft neemt de rij lesbiennes met kinderwens voor zijn deur de proporties aan van die voor een openbaar toilet op Koninginnedag. Dit zorgt voor een groot publiek schandaal en ondertussen zit John óók nog eens opgescheept met zijn ouders-in-crisis, een maffiabaas en de gevoelens die hij nog steeds voor zijn ex koestert. Jaja, John is een drukbezet man.
De plotjes, subplotjes, statements en verwikkelingen buitelen over elkaar heen en hoewel ze afzonderlijk best werken willen ze maar geen geheel vormen. Als je net hartelijk gelachen hebt om wat rasechte Rob Schneider-humor is het moeilijk de politieke speech in de volgende scène serieus te nemen. Spike probeert alles te laten overlappen (John vraagt Fatima en haar vriendin Youre lesbians, right?, Were businesswomen antwoorden de twee in koor), maar de verschillen in toon en genre zijn te groot. Het blijft voelen alsof er tegelijkertijd vijf best toffe films op TV zijn, die je al fanatiek zappend allemaal probeert te volgen. Hoewel je een paar keer kunt lachen, een paar keer aan het denken wordt gezet en misschien zelfs even wordt ontroerd blijf je uiteindelijk toch met een onbevredigd gevoel achter.
De geweldige cast, de best geslaagde humor, de vaardige regie en bovenal John Turturro's Godfather-imitatie maken She Hate Me de moeite waard voor een keertje, maar ze kunnen er niet voor zorgen dat het een geslaagde film te noemen valt. Spike jongleert met veel te veel ballen om ze allemaal hoog te kunnen houden, al is het best vermakelijk om te zien welke capriolen hij allemaal uithaalt om het maar te proberen. Bovendien, de meeste ballen mogen aan het einde dan wel op de grond liggen, hij heeft er nog een paar kunnen redden. Bij zo'n enorme poging is dat misschien al knap genoeg.
