Wat moeten de producenten van Flightplan een gat in de lucht hebben gesprongen bij het nieuws dat Jodie Foster aan boord van het project kwam. Hoe verkoop je immers een met ernst geschreven script vol gaten en onwaarschijnlijkheden zonder dat de kijker het direct doorheeft? De tweevoudig Oscarwinnares met het strenge en tegelijkertijd breekbare uiterlijk en de indringende blauwe ogen biedt uitkomst.
Het team achter Flightplan weet het donders goed: als je Foster snotterend door een kil Berlijn laat lopen, op weg om haar echtgenoot te identificeren in een mortuarium, geloof je haar direct. De sombere pianotonen van James Horner en de mistroostige setting helpen natuurlijk een handje, maar wedden dat het met een pruilende Georgina Verbaan niet had gewerkt? Foster helpt wel vaker een matig script met haar aanwezigheid, zoals het vergelijkbare Panic Room en het weeïge Contact. In interviews geeft ze regelmatig een veilig antwoord op de vraag wat haar zo aansprak in het scenario. Het gaat over een sterke vrouw. We mogen haar dankbaar zijn, want Foster kan al reden genoeg zijn een bioscoopkaartje te kopen. Haar personage is amper enkele minuten in beeld en haar emoties zijn al haast tastbaar. Nogmaals, Flightplan heeft het nodig.
Na de sterke openingsbeelden verplaatst het verhaal zich snel naar de andere attractie die de film te bieden heeft: een hypermoderne, twee verdiepingen tellende jumbojet. De rouwende Kyle stapt er niet alleen met haar dochtertje Julia aan boord, maar ook met haar overleden man die in een grafkist meevliegt om in New York begraven te worden. Belangrijk detail: Kyle is zelf een van de ontwerpers van het futuristische vliegtuig. Wanneer ze uit een hazenslaapje ontwaakt en ontdekt dat haar dochter ineens spoorloos is, grijpt ze al snel naar dit gegeven. Is er iemand aan boord die haar wil afpersen of schuilt er iets anders achter de verdwijning? Verdacht is in ieder geval dat ze niet in alle ruimtes wordt toegelaten. Want het is dan wel een dubbeldekker, echt ver kan Julia natuurlijk nooit zijn. Kyle, die bekend is met alle hoekjes en gaatjes en precies weet welke draadjes en knopjes waar voor dienen, gaat zelf op onderzoek.
Wanneer de kapitein, gespeeld door Sean Bean (die je op voorhand niet hoort te vertrouwen), na enkele telefoontjes met het verpletterende nieuws komt dat Julia nooit kan hebben ingecheckt omdat ze al geruime tijd overleden is, slaan bij Kyle de stoppen door. We zijn dan inmiddels beland in een fase die doet denken aan het vorig jaar uitgebrachte The Forgotten: zou ze misschien knettergek zijn? Net als in die film wordt moederliefde hier gezien als het sterkste goed en dus geeft ze nimmer toe. Een veel interessantere vraag is eigenlijk of we het antwoord wel willen weten. Uiteraard luidt dat antwoord ja, maar van de onwetendheid moet genoten worden. Dat de uitkomst teleurstelt staat bij een beetje filmkijker echter al lang vast. Tijdens de twijfelfase is iedereen, inclusief het hoofdpersonage, verdacht en kun je als publiek gaan zoeken naar aanwijzingen. De finale is inderdaad bespottelijk, al volgt de koude douche pas na de aftiteling.
Het is de verdienste van Fosters overtuigende spel dat de teleurstelling en het enorme gebrek aan logica pas later voelbaar worden. Hoe Kyle ook daadwerkelijk in elkaar steekt, je gunt haar toch haar dochtertje terug. Echter, met iedere stap huiswaarts groeit het besef dat je bent belazerd. Dat Jodie Foster een neus heeft voor sterke rollen weten we, nu moet die fraaie neus weer gaan leiden tot sterke films. Of wordt het misschien toch tijd voor heel wat anders, een femme fatale wellicht? Dat zijn ook sterke vrouwen.
