Wat is liefde? Wat is seks? Zijn deze twee dingen misschien hetzelfde, of juist helemaal niet? Diep gaat over een veertienjarig meisje dat met deze universele vragen leert omgaan. Geen bloed, geen bommen, geen glitter en glamour en (bijna) geen drugs; déze film haalt zijn drama uit de puberverwarringen en interne conflicten die de volwassenwording met zich meebrengt. Is dit interessant? Eigenlijk wel!
Heleen (Melody Klaver) heeft het niet gemakkelijk, want ze zit in de puberteit. Erger nog, ze pubert in de jaren zeventig. Haar liefdevolle ouders kunnen de seksuele revolutie niet meer aan en besluiten te gaan scheiden vanwege de overmatige buitenechtelijke seks. Zodoende wordt Heleen geconfronteerd met twee ouders die rouwen om hun verloren liefde, maar tegelijkertijd open seksuele relaties aangaan met anderen. Deze onstabiele thuisbasis veroorzaakt een overvloed aan verwardheid over de liefde en seks, juist nu ze op het punt staat die dingen persoonlijk te ervaren.
Diep is allesbehalve een spectaculaire vertoning, maar dat maakt niet veel uit. Misschien is het ook wel eens prettig om niet op het puntje van je stoel te hoeven zitten. De meeste filmmakers proberen hun publiek altijd nét een stapje voor te zijn met een onverwachte plotwending of een schokkende scène, maar Diep probeert zijn publiek niet te verrassen. Dit zal ook zeker niet gebeuren, want waar het hier om gaat is niet zozeer de plot als wel de staat waarin het hoofdpersonage verkeert. Deze film toont ons niets meer en niets minder dan een kwetsbare puber op zoek naar houvast en zekerheid, met alle emotionele en seksuele perikelen van dien. Af en toe een komisch moment, soms een aandoenlijke scène, maar vooral Heleen die stilletjes loert naar vakantieliefjes en potentiële stiefvaders/-moeders. Op sommige momenten wordt dit een klein beetje eentonig er had misschien af en toe iets meer vaart in het verhaal kunnen zitten maar over het algemeen weet deze film wel te boeien. Hoe dan?
Mede door een sterke cast. Melody Klaver doet het erg goed voor haar acteerdebuut. Het verhaal van Diep draait vooral om haar impliciete lichaamstaal: een korte verliefde blik of opgelaten loopje. Dit weet ze overtuigend over te brengen. De andere personages worden op bescheiden maar toch effectieve wijze vertolkt, vooral Heleens ouders gespeeld door Monic Hendrickx en Bart Klever maken indruk. Diep is echter vooral interessant omdat menigeen zich zal herkennen in Heleens interne strubbelingen. In meer of mindere mate heeft iedereen wel eens in hetzelfde schuitje gezeten. De makers lijken zich dit goed te realiseren, want de dromerige filmstijl doet soms denken aan een lange herinnering. Heleens wereld is vaak incompleet en onscherp; er zijn weinig duidelijke shots van een bepaalde plek of personage. Uitzondering op deze regel is de vrijmoedige manier waarop Heleen zelf wordt gepresenteerd. De camera legt altijd zo veel mogelijk nadruk op haar aanwezigheid; zíj is als het ware de verteller, we zien alles door haar ogen. Dit toch wel zeldzame element van subjectiviteit geeft de film een intieme en persoonlijke sfeer.
