In deze moderne tijd is het voor veel mensen steeds moeilijker om echt contact met elkaar te hebben. Ook de manieren waarop mensen contact met elkaar leggen, zijn veranderd en daardoor voor een deel van de mensheid een stuk lastiger geworden. Videokunstenares en performance artiest Miranda July wist daar een intelligent filmscript over te schrijven, debuteerde als regisseuse om haar visie vorm te geven en nam ook nog eens één van de hoofdrollen voor haar rekening. Mogelijk zwaarbeladen onderwerpen zoals seks tussen tieners en volwassenen, de zin van het leven, poepseks met een zevenjarige, het ouderschap en natuurlijk de liefde komen aan bod in de context van dat bovengenoemde contact. Maar ze worden juist op een luchtige, tragikomische manier gepresenteerd, en daarin zit de kracht van Julys debuut.
July speelt de fantasierijke videokunstenares Christine, die probeert contact te leggen met schoenenverkoper Richard, sinds kort alleenstaande vader van twee zonen. Hij weet zich geen raad met al deze zaken. Ondertussen wordt zijn oudste zoon, de 14-jarige Peter, benaderd door twee buurmeisjes om te beoordelen wie van de twee het beste kan pijpen. Dit vragen zij aan hem om zich daarna met meer zelfverzekerdheid voor het eerst echt seks te kunnen hebben, met een veel oudere man. Richards jongste zoon, Robby, chat met een anonieme oudere vrouw over heen en weer poepen in elkaars kontgat. Voor haar is dit een opwindende perversie, voor hem slechts een onschuldig spelletje. Dit wordt in een bepaalde scène op prachtige wijze duidelijk gemaakt. Wanneer de vrouw aan Robby vraagt: Are you touching yourself? kijkt hij bedachtzaam naar zijn vingers die op het bureau rusten. Hij constateert dat hij zijn duimen tegen elkaar aan houdt en geeft vrolijk een bevestigend antwoord. En dan is er Sylvie, het buurmeisje van Robby van ongeveer dezelfde leeftijd, die al jaren bezig is met het verzamelen van een uitzet.
Over deze personages en hun verlangens zou net zo goed een zwaar, cynisch drama gemaakt kunnen worden, maar dat is niet wat July in de door haar verzonnen personages ziet. Daarom voorziet zij hen van hoop en positieve verlangens, die ze zelf ook kent. Ze weet die gevoelens op een subtiele manier duidelijk te maken; deze zijn zelfs terug te zien in de wanhoop van vader Richard, die op een gegeven moment zijn eigen hand in brand steekt, in een mislukte poging tot communicatie met zijn zonen. Dit is slechts één van de vele bijzondere momenten in Me And You And Everyone We Know die de film uniek maken.
Kindacteurs hebben nogal eens de neiging om behoorlijk irritant te zijn, zeker in Amerikaanse films. Maar dat is gelukkig niet het geval bij de kinderen in deze film, die stuk voor stuk zeer naturel en overtuigend acteren. Mede daardoor is de seksscène met de drie tieners (die overigens verre van expliciet is) uiterst gevoelig en intelligent, terwijl dat ook heel anders had kunnen overkomen. Michael Andrews, bekend van o.a. Donnie Darko, componeerde de zeer complementerende muziek bij deze film.
Dankzij de eigenzinnige, oprechte humor waarmee July haar onderwerpen en personages behandeld, terwijl ze tegelijkertijd wel serieus blijft, is Me And You And Everyone We Know een uiterst geslaagde, zeer menselijke tragikomedie. July slaagt er soms in om met enkele subtiele, treffende dialogen of beelden meer te zeggen dan menigeen in hele filmseries weet te vertellen. Haar originele visie op het leven, de grote afstanden tussen mensen die toch dicht bij elkaar staan en de moeilijkheden bij het overbruggen daarvan, levert een prettige kijkervaring op.
