Er gaat meestal wel een tijdje overheen voordat acteurs de curieuze filmkeuzes van het verleden uit de doeken doen. William H. Macey, alom gerespecteerd om zijn indrukwekkende rits bijrollen, gaf een jaar na zijn optreden in Jurassic Park 3 toe het puur en alleen voor het geld te hebben gedaan. Zijn vrouw (Felicity Huffman) kon ieder moment bevallen en dus was een extraatje welkom. Anders had ik het nooit gedaan, vertelde hij het Britse blad Empire. Het beste acteerwerk moet natuurlijk bij de filmpromotie van stal worden gehaald.
Met smart wacht ik op nog twee dergelijke verklaringen. Een daarvan moet uit de mond komen van tweevoudig Oscarwinnaar Kevin Spacey, binnenkort te zien in het tenenkrommende Justin Timberlake-vehikel Edison. Geld zat toch zou je denken? Daarnaast mag ook Charlize Theron haar fans uitleggen wat ze te zoeken had in Aeon Flux, gebaseerd op de kortstondige MTV-animatieserie. Een productie waar je je schouders bij ophaalt: waarom toch? Theron, alom bewierookt vanwege haar griezelig overtuigende transformatie in Monster, haalt waarschijnlijk opgelucht adem nu ze met haar nieuwe Oscarnominatie (North Country) deze wond kan verbergen. Met de première van Aeon Flux is een mooi moment aangebroken deze weer zichtbaar te maken. Al is het maar om ons er even over te verwonderen.
In de eerste minuut voel je al nattigheid. Een voice-over leidt het verhaal op ernstige toon ongeveer zo in: We schrijven het jaar 2415 en de wereldbevolking is uitgedund door een dodelijk virus. Daar gaan we weer. Het laatste menselijke bolwerk Bregna, een soort Art Deco versie van Teletubbieland, is een zwaar bewaakte stad onder de totalitaire leiding van Trevor Goodchild. Iedereen gehoorzaamt netjes, want hij zou de uitvinder zijn van het geneesmiddel waaraan ze hun leven te danken hebben. Vrijheid is uiteraard schijn en dus zijn er ook rebellen die hier bekend staan als de Monicans. De spionne Aeon Flux is extra gedreven de dictatuur omver te schoppen, want ze heeft met Goodchild nog een persoonlijke rekening te vereffenen.
De animatieserie viel op door het complete gebrek aan tekst en het in iedere aflevering steevast doodgaan van de titelheldin. Daarvoor geen ruimte natuurlijk in de filmversie, die alle vormen van eigenzinnigheid laat varen voor de bekende science fiction conventies. Erg saai allemaal, of je moet een adrenalinestoot kunnen krijgen van gras dat ineens als dodelijk scherpe naalden omhoog komt zetten, en anders van Therons prikkelende pakjes (vooruit dan). Indrukwekkende saltos en spagaten te over, maar in een bloedserieuze context zonder enige ruimte voor ironie gaat dat snel vervelen, evenals de dialogen waarbij iedere zin aanvoelt als lood. Op dat soort momenten moet je als kijker je lol halen uit situaties die je niet te zien krijgt. Ik stelde me maar voor dat bij iedere scène na het roepen van de woorden cut and print de cast in de lach is geschoten. Daar zal ik toch niet ver naast hebben gezeten.
Aeon Flux doet extra pijn bij het voorbij zien komen van andere gerespecteerde namen als Frances McDormand (Fargo) en Pete Postlethwaite (In the Name of the Father), maar misschien wil een filmliefhebber niet inzien dat er nu eenmaal rekeningen betaald moeten worden.
