Als de moordenaars opgepakt en tot de doodstraf worden veroordeeld, krijgt Truman de kans om met één van hen te spreken, Perry Smith. Na dat gesprek beseft hij dat een artikel niet zal volstaan. Hij begint aan een boek en vindt zo een nieuw literair genre uit: de non-fictie roman. Het schrijven van het boek groeit uit tot een proces van vijf jaar, waarin hij een ambigue relatie ontwikkelt met de twee moordenaars. Aan de ene kant krijgt hij een diepe band met de mannen, vooral met Smith. Aan de andere kant kan hij het voortdurende uitstel van executie mentaal steeds slechter aan: zolang de twee nog in leven zijn, kan hij zijn boek niet afschrijven, terwijl Smith & Hickock (de andere moordenaar), daarentegen verwachten dat zij Trumans boek kunnen gebruiken voor hun verdediging. Het zijn deze morele ambiguïteit, zijn innerlijke tweestrijd en zijn relatie met Smith die Capote tot een zeer interessant onderwerp voor een film maken.
Scriptschrijver Dan Futterman was net zo gefascineerd door Truman als Capote door Smith & Hickock. Hij vroeg aan twee oude vrienden of ze hem wilden helpen om zijn script naar het witte doek te vertalen. Een van die twee was regisseur Bennet Miller, die alleen nog maar een documentaire en een aantal reclames op zijn naam had staan. Hij had eerst zo zijn twijfels, maar gelukkig heeft hij zich daar overheen gezet. Met zijn stijlvolle regie creëert hij een ingehouden, enigszins koele sfeer die goed past bij de verteltrant en de setting. Dankzij zijn fijne gevoel voor detail is de film rijkelijk gevuld met kleine zaken die echter allemaal in dienst staan van het grotere geheel en eigenlijk niet opvallen.
Miller heeft zich prima van zijn taak gekweten, maar de film wordt gedragen door die andere vriend van Futterman: Philip Seymour Hoffman. Hoffman is Truman Capote. Van diens hoge stem en knauwende manier van praten tot de flamboyante, openlijk homoseksuele manier van bewegen en zijn spectrum van emoties: geen enkel moment doet hij denken aan de acteur die bekendheid geniet door bijrollen in onder andere Magnolia, The Talented Mr. Ripley en Happiness. De prijzenregen (o.a. een Oscar, een BAFTA en een Golden Globe), die hem de afgelopen tijd tot op het bot heeft doorweekt, heeft hij dan ook dubbel en dwars verdiend. De rest van de cast is ook prima. Keener en Cooper zijn met hun ingetogen spel uitstekend, en Collins Jr. heeft een paar zeer sterke scènes met Hoffman. Maar hoe goed ze ook hun best doen, ze staan toch allemaal in Hoffmans schaduw.
Hoewel de ingetogen en ietwat koele stijl zeker fraai is om naar te kijken, heeft deze ook een klein nadeel. Hij creëert namelijk een zekere afstandelijkheid, waardoor de tragiek van het verhaal minder krachtig overkomt en de hoofdpersoon op een emotioneel niveau altijd op enige afstand van de kijker blijft. Als Capotes verhaal op een persoonlijkere en warmere manier was gepresenteerd, was Capote een waar meesterwerk geweest. Een boeiend verhaal, intrigerende plotontwikkelingen, geweldig acteerwerk en zeer vakkundige regie maken van de film bijna een instant klassieker. Daarvoor ontbreekt echter net wat emotionele verbintenis met de kijker. Maar ook een film die niet volkomen perfect is, kan een meer dan bevredigende bioscoopgang opleveren en dat geldt ook voor Capote.
