Er bestaan vele versies van het middeleeuwse verhaal van Tristan en Isolde. Richard Wagner schreef zelfs ooit een opera over de tragische liefde tussen ridder Tristan en prinses Isolde. In de meeste (oudere) versies van de legende ontstaan de gevoelens tussen de twee geliefden door een betoverende liefdesdrank. In sommige (latere) versies handelen zij echter uit eigen vrije wil. Zo ook in de nieuwe film Tristan & Isolde. De makers wilden namelijk graag dat deze versie enigszins historisch realistisch overkwam. Maar tegelijkertijd wilden zij de glans van een oud sprookje behouden, zo blijkt uit de tagline: Before Romeo & Juliet, there was
Een gulden middelweg wordt niet gevonden, maar het is eerder zo dat de middelmatigheid ternauwernood wordt ontweken. Noch de grootsheid van een historisch epos noch die van een romantische sage à la Romeo en Julia of Pyramus en Thisbe wordt benaderd. Daar liggen een aantal factoren aan ten grondslag. Zo is daar de nogal fantasieloze regie, het net voldoende spel van de twee hoofdrolacteurs en het inmiddels clichérijke verhaal. Nu hoeft zon traditioneel verhaal geen struikelblok te vormen, en kan het met de juiste aankleding, stijl en acteerwerk een prima film opleveren, maar dat is hier dus niet het geval.
Nadat de Romeinen het Britse eiland verlaten hebben, verkeert dat land lange tijd in chaos. Er komen vele nieuwe stammen bij van het vaste land en de Ieren maken hier handig gebruik van en grijpen de macht. Hierbij worden Tristans ouders voor zijn ogen gedood. Familievriend Marke neemt hem onder zijn hoede en voedt hem op alsof het zijn eigen zoon is. Marke wordt de nieuwe leider van hun stam en samen strijden ze tegen de Ierse onderdrukking. Tristan raakt dodelijk gewond in de strijd en belandt doodgewaand bij Isolde aan de Ierse kust.
Isolde is de dochter van de Ierse koning Donnchadh. Zij verzorgt Tristan in het geheim, zonder dat één van hen weet wie de ander werkelijk is. De twee worden hopeloos verliefd op elkaar, maar Tristan keert toch eenzaam terug naar zijn eigen volk. Ondertussen organiseert Donnchadh een toernooi om de hand van zijn dochter, om de Britse volkeren uit elkaar te drijven. Tristan wint in naam van zijn heer Marke het toernooi. Tot zijn schok komt hij er achter dat hij zijn grote liefde Isolde nu voor zijn surrogaatvader heeft gewonnen. Tristan en Isolde krijgen steeds meer moeite hun brandende gevoelens onder controle te houden. Onderwijl aast de jaloerse neef van Marke op de positie van Tristan naast zijn ooms troon, wil een van de andere Britse leiders maar al te graag de positie van Marke als koning van de Britten innemen en zoekt Donnchadh nog altijd naar een manier om de Britten opnieuw aan zich te onderwerpen.
Het is niet zo dat James Franco en Sophia Myles het slecht doen als respectievelijk de titelheld en heldin, maar iets bijzonders of interessants doen ze ook niet. Ze wekken niet bepaald de indruk dat zij verwikkeld zijn in een van de grootste liefdestragedies uit de geschiedenis. Franco mag dan wel goed gefrustreerd en gekweld kunnen kijken, hij maakt geen echte indruk. Sophia Myles doet ook haar best en acteert best aardig, maar mist nog meer dan Franco de nodige uitstraling om haar rol volledig tot leven te doen komen. Regisseur Reynolds weet evenmin iets speciaals te doen met het al zo vaak vertelde verhaal. Daardoor heeft de tragiek weinig impact en stelt Tristan & Isolde als film niet zo heel veel voor. Dat is jammer, want dit had met het juiste personeel een fantastisch filmepos kunnen worden. Nu is het slechts de zoveelste zwaard- en sandalenfilm van de afgelopen jaren.
