Lucky Number Slevin is een van de slechtste titels van dit millennium. De makers hadden beter voor Kansas City Shuffle kunnen kiezen. Wat is een Kansas City Shuffle? Een Kansas City Shuffle is wanneer iedereen naar rechts kijkt en jij naar links gaat, aldus een oud ogende Bruce Willis in een rolstoel in de openingsscène. Als hij daarbij naar rechts wijst, draait de camera mee met de blik van de jongeman die wordt aangesproken door Willis. Als de camera weer terug draait wordt opeens de nek van de jongen omgedraaid. Plots blijkt het personage van Willis niet zo invalide en oud te zijn als hij zich voordoet.
Deze scène zet meteen de toon voor de rest van de film. Niets is wat het lijkt en de kijker wordt van meet af aan op het verkeerde been gezet. Dat moet eigenlijk ook wel, anders zou de reeks van toevalligheden in het begin van de film wel erg ongeloofwaardig zijn. Een jongeman die luistert naar de naam Slevin komt dankzij een aantal van zulke toevalligheden in het onverklaarbaar lege appartement van zijn vriend Nick Fisher, zonder portemonnee en met een gebroken neus. Hij besluit er maar even te gaan douchen en als hij vervolgens met slechts een handdoek om zijn middel rondloopt ontmoet hij buurvrouw Lindsey. Zij houdt van complottheorieën en zal hem tijdens de rest van de film helpen met zijn problemen.
Kort daarna wordt hij, nog altijd in zijn handdoek, opgepikt door handlangers van The Boss, die hem voor Nick aanzien en een schuld opeisen. Aangezien Nick het geld niet heeft, moet hij de zoon van The Rabbi vermoorden. Hij krijgt drie dagen. Vervolgens wordt hij - in nog steeds dezelfde outfit - opgepikt door mannetjes van die Rabbi en ook deze gangsterbaas wil een schuld invorderen. Geen van beiden trekt zich iets aan van de bewering van Slevin dat hij Nick niet is. En dan is er ook nog huurmoordenaar genaamd Mr. Goodkat, die met allebei de zaken iets te maken heeft. Slevin blijft er ondertussen verdacht kalm onder.
Het moge duidelijk zijn: Lucky Number Slevin zit behoorlijk ingewikkeld in elkaar. Althans, dat lijkt in ieder geval zo. Als alle rookgordijnen aan het eind zijn opgetrokken en duidelijk is hoe de vork in de steel zit, valt het allemaal wel mee. Het grootste probleem van de ontknoping is dat deze eigenlijk te laat komt om echt met de personages mee te kunnen leven en hun acties te kunnen verdedigen. Als de ontknoping echter eerder zou komen, dan zou de verrassing weg zijn en de hele film een stuk slechter in elkaar zitten. Deze Catch-22 is dan ook het zwakke punt van het scenario, gezien het feit dat het hele script naar dit einde toewerkt.
De casting is een stuk minder zwak, maar ook daar zijn kanttekeningen bij te plaatsen. Hartnett is innemend als de verkeerde man op de verkeerde plek, en daarmee doet hij het beter dan de op de automatische piloot spelende Willis. Die komt pas in zijn rol als alles controlerende huurmoordenaar als hij met pistolen mag zwaaien. Morgan Freeman doet het een stuk beter als gangsterbaas dan de enigszins potsierlijk overkomende Sir Ben Kingsley. Freeman speelt het tenminste nog klaar om een beetje serieus genomen te worden. Beide personages lijken evenwel zo uit een mindere James Bond film weggelopen te zijn, waar trouwens ook de binnenhuisarchitectuur uit afkomstig lijkt te zijn. Genoemde castleden mogen in naam dan wel heel indrukwekkend zijn, ze staan in dit geval in de schaduw van Lucy Liu, die eens niet de frigide bitch speelt. Ze is een frisse, vrolijke jonge vrouw vol energie, tegen het hyperactieve aan, die voor veel van de humor in de film zorgt. Een ware wervelwind die helaas nauwelijks in de laatste akte voorkomt.
Lucky Number Slevin is vlot gefilmd, zonder dat de stijl uitsluitend is voorbehouden aan jongeren met ADHD, zoals het geval was bij het recente Running Scared of de laatste films van Tony Scott. Vooral een camerabeweging die beide gangsterbazen in één lange beweging behoorlijk snel typeert is indrukwekkend. Deze manier van filmen is alleraardigst om te zien en leidt niet af van het nodeloos gecompliceerde plot. Daardoor is de film als geheel uiteindelijk een niet onaardige thriller geworden die echter niet volledig in zijn opzet is geslaagd. Vermakelijk voor mensen die zich niet storen aan wat moorden op onschuldige bijstanders en een verhaal dat zichzelf te slim af is. En die zich na afloop niet alsnog zullen ergeren aan de gaten in het plot.
