Robert Towne verdient de kost in de eerste plaats als scriptschrijver. Begin jaren zeventig beleefde hij zijn hoogtepunt toen hij het script voor Chinatown schreef. Later schreef hij nog mee aan een aantal aardige dingen, waaronder Mission: Impossible en Frantic, maar zijn naam stond ook onder flutfilms als Mission: Impossible II. Zo nu en dan regisseerde hij een film, zoals de sportfilm Without Limits en de actiefilm Tequila Sunrise. Voor deze films schreef hij uiteraard ook het script. Nu doet hij dat voor de vierde keer in 24 jaar met Ask The Dust, een project waar hij meer dan dertig jaar op gewacht heeft. Hij zal zich echter niet gerealiseerd hebben dat de film het eigenlijk helemaal niet waard is geweest om al die tijd op te wachten.
Towne las het boek van John Fante waarop Ask The Dust is gebaseerd terwijl hij onderzoek deed voor het script van Chinatown. Net als die film speelt dit boek zich af in Los Angeles van de jaren dertig. Waar dat een ode aan de oude film noir uit de jaren veertig was, alsmede zelf een prima film noir, is Ask The Dust een poging om de ouderwetse, groots opgezette liefdesdramas van Hollywood te doen herleven. Towne slaagt echter niet in die opzet. Het probleem zit m daarbij nu juist in het hart van het verhaal dat Towne al sinds begin jaren zeventig probeert te (laten) verfilmen.
Arturo Bandini is een Italiaanse migrantenzoon die in de depressiejaren in Los Angeles een nieuw bestaan als schrijver opbouwt. Zijn droom is om een groots Amerikaans boek te schrijven en daarmee geaccepteerd te worden als een echte Amerikaan. Dat doet hij het liefst met een echte Amerikaanse, dus blonde, vrouw aan zijn zijde. Hij krijgt echter niets interessants op papier totdat hij verliefd wordt op Camilla Lopez, een mooie Mexicaanse vrouw. Zij is op haar beurt op zoek naar een rijke blanke Amerikaan om haar kinderen een betere kans te geven in de Amerikaanse racistische maatschappij. Er ontstaat een tegenstrijdige haat/liefde relatie tussen de twee immigrantenkinderen, met een beetje passie, veel nijd en racistische beledigingen.
Die liefde moet een grootse, meeslepende liefde voorstellen, het type dat alleen maar in fictie voorkomt. De realiteit is echter gezapig en saai. Zelfs een heftig bedoelde seksscène is nogal slaapverwekkend door de manier waarop deze gefilmd is. Verder zijn de twee hoofdrolspelers niet in staat de vereiste passie uit te stralen. Bovendien zijn ze voor een stel arme immigranten ook nog eens behoorlijk glamoureus. Dat hun liefde Bandini inspireert tot het schrijven van zijn grootse Amerikaanse boek is niet echt geloofwaardig.
De verhaallijn over de schrijver Bandini komt dan ook niet goed uit de verf. De diepzinnig bedoelde voice-over geeft vooral de indruk dat de scriptschrijver hard aan het proberen was iets interessants te vertellen, maar daar niet in slaagt. Over hetzelfde onderwerp zijn veel betere films gemaakt, zoals Barton Fink en Adaptation. Het enige wat wel echt goed gelukt is in Ask The Dust, is de aankleding. De kostuums, de gebouwen en de omgevingen zien er mooi en enigszins authentiek uit. Daardoor ontstaat een aardige sfeer die de kijker op de been kan houden tijdens het verhaal. Ergens zit ook nog een leuk wegwerprolletje van Donald Sutherland dat geen enkele functie heeft binnen het verhaal, maar desondanks toch vermakelijk is. Verder valt er weinig positiefs te melden over Ask The Dust.
