De Nederlandse multicultikomedie: als paddestoelen schieten ze uit de grond. Subsidieafhankelijke filmmakers lijken zelf ook erg te spreken te zijn over dit genre. Dat is jammer, want met een misbaksel als N Beetje Verliefd wordt niet alleen geld en talent verspild, maar ook een relevante maatschappelijke kwestie vakkundig om zeep geholpen.
Probleemtiener Omar probeert zijn ingeslapen opa aan de vrouw te helpen en stelt een contactadvertentie voor hem op. Opa Thijs lijkt meteen beet te hebben met de charmante Jacky, een levenslustige Vlaamse die grootse plannen heeft met haar nieuwe aanwinst. Obstakels voor de tortelduifjes zijn twee bemoeizieke dochters en de dikwijls niet geslaagde adviezen van kleinzoon Omar die zelf óók nog eens n beetje verliefd is.
Martin Koolhoven heeft een mooie lijst films op zijn cv prijken: Het Zuiden, De Grot en Knetter zijn stuk voor stuk bijzonder geslaagd en bewijzen het niet geringe talent van de jonge regisseur. Met zijn laatste geesteskindje slaat hij echter de plank pijnlijk mis. N Beetje Verliefd werkt een pimp my grandpa-thema tot in het gênante uit (Viagra en hartaanvallen ontbreken uiteraard niet, net zo min als bijbehorende plaatsvervangende schaamte) en draait zichzelf de nek om door een abominabel script en tenenkrommend slecht acteerwerk van Yes-R. Natuurlijk is het makkelijk schieten op een neefje van troetel-Marokkaan Ali-B, maar het is duidelijk dat deze jonge rapper niet is gekozen vanwege zijn acteertalent. Nichemarketing is een vies woord in het idioom van de Nederlandse filmfondsen en dus is de keuze voor een dergelijk verkoopbaar tieneridool nog wel te verantwoorden. Men mikt op het grote publiek. Koolhoven mag daarentegen niet verweten worden dat hij meneer R vakkundig naar de achtergrond heeft geregisseerd. Ook hij heeft zijn trots. Het heeft helaas niet mogen baten, want dankzij het flauwe script verzandt ook de rest van de acteurs in jammerlijk karikaturale rollen.
Het ergste is echter dat door de duidelijke kerstmarketing N Beetje verliefd niet te zwaar kon worden, waardoor met een fluwelen handschoen een precair onderwerp is weggemoffeld: de strijd tussen Turkse en Marokkaanse jongeren. Deze komt in de film niet verder dan een koddige worstelwedstrijd en dat is zonde, want juist een film die vanuit een dergelijk cultureel oogpunt is gemaakt, heeft eigenlijk óók de verplichting een statement te maken of op zijn minst iets in de buurt daarvan. Braafheid voert echter de boventoon en uiteindelijk voegt de film niks toe aan een potentieel interessante en relevante discussie.
Maatschappijkritiek ontbreekt de laatste tijd overigens in veel meer Nederlandse producties. Voor een deel is dat begrijpelijk: omdat het bijzonder moeilijk is om producties rendabel te maken, kiezen producenten eieren voor hun geld. Voor de veiligheid proberen ze een zo breed mogelijke doelgroep te bereiken. Een jammerlijke consequentie is dat vrijwel alles in hapklare brokken en vooral niet te opdringerig wordt aangeboden. Domme films kunnen natuurlijk best hun charme hebben en hoeven een leuke avond niet in de weg te staan, maar wat N Beetje Verliefd zon afgrijselijke kijkervaring maakt zijn de pretenties die constant opgedrongen worden. Dat liefde op leeftijd nog mogelijk is, wordt hier wel erg geforceerd en clichématig duidelijk gemaakt en dat het leven van een puberende Yes-R niet over rozen gaat, biedt ook niet echt veel stof tot nadenken.
Het is overigens prima dat een film niks anders wil zijn dan een komedie, maar wederom valt er over de humor in N Beetje Verliefd weinig goeds te zeggen: leuk wordt het eigenlijk nergens. Met uitzondering van Tjitske Reidinga misschien, die soms erg geestig is als de neurotische tante van Omar en zelfs van een behoorlijk stigmatiserende bijrol iets grappigs weet te maken. Onbedoeld hilarisch zijn ook de begintitels: met trots wordt N Beetje Verliefd door coproducent Max (de omroep voor vijftigplussers) aangekondigd, ziehier de bejaardenliefde verklaard.
Behalve de reeds gespuide kritiek heeft N Beetje Verliefd ook nog eens een irritante soundtrack, een hinderlijke moraal en lelijke settings: al met al de saaiste en domste kerstkomedie van 2006. Het enige lichtpuntje is het feit dat de regisseur zienderogen te goed is voor het materiaal: de pogingen een klassieke cinematografie te hanteren en hier en daar postmodern naar de screwballkomedie te verwijzen, zijn geslaagd, maar ze redden de film niet - daar is het materiaal te zwak voor. Het bewijst wél de goede smaak van Koolhoven. Zijn naam wordt ongetwijfeld in ere hersteld met zijn volgende project Oorlogswinter. Nu maar hopen dat Extince niet is gecast voor de hoofdrol.
