Autisme, tegenwoordig spreekt men liever van autistische stoornis, is een ernstige aandoening binnen de autismespectrumstoornissen, een verzamelgroep van aandoeningen waar ook de syndromen van Asperger en Rett onderdeel van uitmaken. Deze stoornissen worden gekenmerkt door in ernst variërende gebreken in sociaal gedrag, informatieverwerking en (non-)verbale communicatie. Autisten hechten bovendien veel waarde aan gelijkblijvendheid en vertonen vaak repetitieve patronen in gedrag, interesse en activiteiten.
In de cinema is een precieze definitie van autisme vooralsnog niet echt belangrijk gebleken. Het zijn niet de verschillende stoornissen en aspecten van stoornissen die van belang zijn, maar hoe boeiend en/of vermakelijk een personage met een dergelijke stoornis kan zijn. Het gevolg is dat de meeste mensen na het zien vanRain Man dachten dat elke autist zich net als Dustin Hoffmans personage gedroeg. Degenen die de film daar op aanvallen, zullen wellicht ook moeite hebben met Snow Cake, waarin Sigourney Weaver een vergelijkbare rol speelt. Maar daarmee zouden zij voorbijgaan aan de dramatische kwaliteiten en nuances van een prima film.
Het is niet zo dat Sigourney Weavers invulling van een autistisch personage heel erg onrealistisch is. Net zoals Hoffman zijn rol twintig jaar geleden baseerde op Kim Peek, baseerde ook Weaver haar rol op een bestaand persoon, in dit geval Ros Blackburn, de vrouw op wie ook het script gedeeltelijk geïnspireerd is. Weaver is irritant én aandoenlijk als Linda Freeman, een vrouw van middelbare leeftijd voor wie sneeuw eten veel heerlijker lijkt dan een orgasme. Ze slaapt in een stapelbed, springt op haar trampoline, houdt niet van vreemden in haar huis en haar keuken mag door niemand betreden worden. Weaver doet alle ongewone gewoontes en merkwaardige gedragingen heel natuurlijk overkomen. Alsof ze er al jaren bekend mee is.
Toch is zij niet de ster van de film. Dat is Alan Rickman in de rol van zijn leven (die met hem in gedachte was geschreven). Rickman is de Engelse Alex Hughes, een eenzame man met een duister verleden. Hij bevindt zich in het noorden van Canada om te proberen om één van zijn traumas te verwerken. Onderweg komt hij de vrolijke, extroverte en veel jongere Vivienne Freeman tegen, die hem een lift vraagt. Even later koopt ze bij een tankstation wat kleurige speeltjes voor haar moeder. Terwijl ze Alex aankijkt en vrolijk met de radio meezingt, ziet hij achter haar de dreigende contouren van een afremmende olietruck afgrijselijk snel op hen afkomen. De kijker wordt door het camerastandpunt in zijn plaats gezet en ziet net als hij de grote truck met een duizelingwekkende vaart op zich afkomen, terwijl het vrolijk nummer op de radio al het andere geluid verdringt. Dit levert een korte, doch indringende en schokkende kijkervaring op.
Alex klimt redelijk ongeschonden uit zijn auto, maar Vivienne is op slag dood. Uit schuldgevoel reist de Brit naar het afgelegen en flink besneeuwde plaatsje Wawa, waar Viviennes moeder Linda woont. Hughes merkt al snel dat Linda enige hulp nodig heeft in het huishouden vanwege haar ernstige smetvrees, en belooft bij haar te blijven tot de volgende keer dat het vuilnis wordt opgehaald. Hij neemt het vervolgens op zich om de begrafenis van Vivienne te regelen. Tijdens zijn verblijf wordt hij ook geconfronteerd met zijn eigen verleden en traumas door de komst van de chauffeur van de olietruck.
Snow Cake is dankzij de sympathieke acteurs, het ontroerende verhaal en de prima muziekkeuze een mooie film met een fijne melancholische sfeer. Regelmatig wordt die met wat humor besprenkeld, zonder dat de sfeer wordt aangetast. Je zou het een kerstfilm voor het filmhuispubliek kunnen noemen.
