De suburbs. De buitenwijken van Amerika. Sinds de jaren vijftig trekt een aanzienlijk deel van de hogere en middenklasse naar deze wijken op zoek naar geluk, vrede en veiligheid. Maar onder een vrolijk masker van gelukzaligheid gaan regelmatig verdriet, woede, frustratie en nog veel duisterdere zaken schuil. Een handig onderwerp om een intrigerende film met gelaagde personages over te maken, zoals David Lynch twintig jaar geleden aantoonde met zijn fascinerende Blue Velvet. Sam Mendes dook eind vorige eeuw in American Beauty ook met succes onder de huid van de inwoners van de burbs en Todd Field maakte zes jaar geleden In The Bedroom. En dat is slechts het neusje van de zalm.
Nu keert Todd Field met de boekverfilming Little Children terug naar die buitenwijken waar geluk alleen aan de oppervlakte is te vinden. Hoofdpersoon Sarah Pierce voelt zich opgesloten in haar bestaan als werkloze moeder van een jong dochtertje. Ze stond er ooit op haar kind geheel zelf op te voeden terwijl manlief het geld in het laatje zou brengen. Van die beslissing heeft ze inmiddels spijt. Het enige waar ze echt naar uitkijkt is haar dagelijkse snelwandeling. Ondertussen is haar oudere man geobsedeerd door een vrouw met een pornowebsite.
Sarah ontmoet in de kinderspeeltuin de aantrekkelijke Brad Adamson, een vader die daar met zijn zoontje is. Brad is nog bezig zijn advocatendiploma te halen, terwijl zijn vrouw het geld verdient. Sarah en Brad worden goede vrienden en na verloop van tijd leidt dat tot een hartstochtelijke, doch uitzichtloze affaire. Ondertussen komt de uit de gevangenis vrijgelaten potloodventer Ronnie McGorvey weer bij zijn moeder in de wijk wonen. Hij had zich aan een klein kind geopenbaard en daarom is de hele buurt, met name de ouders, bang voor hem. Zijn oude moeder regelt een afspraakje voor hem wat zowaar goed gaat, totdat hij zich aan het eind van de avond van een perversere kant laat zien.
Geen van de personages is gelukkig of maakt slimme keuzes. Hun gedachtegangen worden haarscherp uitgelegd door een anonieme voice-over. De gebreken van de personages worden genadeloos en compromisloos onder de loep genomen. Deze scherpe blik op de karakters is helaas wat neerbuigend. De toon is soms best humoristisch, maar er wordt toch enigszins neergekeken op de personages en hun handelingen. En dat maakt de sfeer van de film zo nu en dan toch onaangenaam naargeestig.
Wel fantastisch is het acteerwerk. De vonken vliegen van Wilson en Winslet af, en laatstgenoemde is terecht voor een Oscar genomineerd. Iemand die zijn nominatie echter nog veel meer heeft verdiend, is Jackie Earle Haley in de rol van de mentaal instabiele perverseling. Hij slaagt er op knappe wijze in zowel sympathie als afschuw op te wekken. Jennifer Connelly maakt van een kleine, nauwelijks uitgewerkte rol als de vrouw van Brad meer dan hij op papier is. De acteurs zijn dan ook de reden om Little Children te gaan zien. Verder is er niks nieuws onder de zon die over suburbia waakt: de zoveelste film over de problemen die schuilgaan onder een oppervlak van het ideale leven. Minder dedain en meer compassie voor de onderwerpen van de film waren welkom geweest.
