In 2004 leverde Albert ter Heerdt met Shouf Shouf Habibi! een multiculturele komedie af die voor Nederlandse begrippen ongekend succesvol was. Met grotendeels dezelfde cast waagt hij zich nu op een veel minder luchtige wijze aan het blootleggen van de verschillen en de overeenkomsten tussen mensen in de hedendaagse multiculturele samenleving. Waar Shouf Shouf Habibi! het beste te omschrijven is als een komedie met een serieus randje, wil Kicks vooral een serieuze film met komische accenten zijn.
Een blanke politieagent betrapt twee Marokkaanse jongens bij een inbraak, denkt een pistool te zien en schiet een van hen neer. Is er sprake van een tragisch ongeluk of van een daad van racisme? In Kicks wordt getoond hoe dit incident de levens van verschillende mensen beïnvloedt en hen met elkaar in contact brengt. De broer van het slachtoffer, de Marokkaanse collega van de agent en haar aanstaande bruidegom, het naïeve grachtengordelvrouwtje en haar gefrustreerde echtgenoot, de komische knuffelallochtoon, allemaal blijken ze geraakt te worden door de keten van gebeurtenissen na de schietpartij.
De acteurs zijn stuk voor stuk uitstekend gecast voor hun rol en ze spelen die met verve. Mimoun Oaissa is de sportschoolhouder die als rolmodel een spilfunctie heeft tussen de allochtone en de autochtone gemeenschap, maar voor een groot dilemma komt te staan wanneer zijn broertje wordt doodgeschoten, Maryam Hassouni is de agente in opleiding die dagelijks de discriminerende grapjes van haar collega moet aanhoren, en door de vrienden van het slachtoffer als verrader wordt gezien, Hadewych Minis is het naïeve vrouwtje dat buiten de Japanner van de sushibar geen buitenlanders in haar leven heeft en daarom de stad intrekt op zoek naar een allochtoon om contact mee te maken en te leren kennen. En zo telt de lijst met hoofdfiguren wel tien namen, waarbij sommige verhaallijnen overigens maar erg weinig met het oorspronkelijke centrale thema van doen hebben. De filmmaker Wouter (Roeland Fernhout) 'verdwaalt' in zijn poging zich het lot van misbruikte asielzoeksters aan te trekken, maar er zit tenminste nog een multicultikantje aan. De functie van Lisette en Chiel (Eva Duijvestein en Jack Wouterse) in de film wordt echter nergens duidelijk, noch hun relatie tot het thema.
Op het eerste oog lijkt een vergelijking met Oscarwinnaar Crash voor de hand te liggen. De karakters in Kicks zijn echter volkomen eendimensionaal, ze ontwikkelen zich vrijwel niet en hun enige functie lijkt het dan ook om een specifiek aspect van het grotere verhaal te vertellen. Door het grote aantal spelers, de grote diversiteit aan karakters én het overtuigende spel van de acteurs komen er dus veel kanten van het verhaal aan bod, maar verder gaat Kicks helaas niet. Vragen worden impliciet wel gesteld, dilemma's worden blootgelegd; waar zou jij staan, wat zou jij doen? Helaas zet Ter Heerdt niet de extra stap om deze vragen ook te beantwoorden, om stelling te nemen in het dilemma. Op deze manier blijft Kicks hangen in de pretentie van een sociaal geëngageerd drama met een vleugje tragikomedie, waar het met wat meer lef die pretentie ook waar had kunnen maken.
