Het had zo goed kunnen zijn, deze biopic over het leven van La Môme Piaf, maar door het thans zo populaire gehussel met verhaallijntjes en tijdsgewrichten wordt La Vie En Rose nooit meer dan een prachtig vormgegeven, maar afstandelijk, overimpressionistisch portret van Frankrijks meest geliefde chansonnière Edith Piaf.
De non-lineaire vertelstructuur die La Vie en Rose kenmerkt, is allesbehalve baanbrekend. Al in 1941 kwam het Orson Welles op ferme kritiek te staan omdat zijn Citizen Kane voor velen onnodig verwarrend bleek te zijn. Tot de jaren negentig werd het publiek daarom vaak een handje geholpen door de flashback een gele tint mee te geven, of de overgang naar een ander tijdsvak te laten verlopen via een zogenaamde dissolve, waardoor direct duidelijk wordt dat er een tijdssprong wordt gemaakt. Sinds Reservoir Dogs, waarin Quentin Tarantino de kijker met flashbacks desoriënt en een rookgordijn optrekt rond de vraag wie van de zes bankovervallers de rat is, worden deze hulpmiddelen voor hopeloos ouderwets versleten. In hedendaagse films als Memento, The Prestige, The Good Shepherd of de horrorfilm Saw worden geen dissolves, maar harde cuts gebruikt.
Voor welke vorm men ook kiest, de non-lineaire vertelstructuur is en blijft het meest effectief als ze wordt ingezet om spanning te creëren door kleine brokjes informatie aan te bieden. Film als een puzzel dus en juist dat blijkt niet geschikt te zijn voor een biografische film. La Vie En Rose begint met een scène aan het einde van de carrière van Edith Piaf als zij in 1959 een concert geeft in New York. Als een bejaard, trillend vogeltje zien we haar op het podium ineenstorten, waarna we 41 jaar terug in de tijd vliegen naar een armoedige Parijse buurt. Vanaf die eerste scène worden beelden van Ediths jonge jaren in achtereenvolgens Parijs, een hoerenkit in Normandië, het circus van haar vader en opnieuw de straten van Parijs afgewisseld met beelden van haar latere carrière en ondergang aan drugs, alcohol en eenzaamheid. Regisseur Olivier Dahan () noemt het zelf impressionistisch, maar de gekozen vertelstructuur is vooral afstandelijk, vervelend en overbodig.
Voor La Vie En Rose werden kosten noch moeite gespaard voor het tot leven brengen van de smerige straten en grimmige barretjes van Parijs, en de sjieke clubs van New York, die met veel oog voor detail zijn aangekleed. Als de eigenwijze en alcoholistische Edith internationaal succes krijgt, contrasteren die rijk aangeklede sets veelbetekenend met haar volkse manier van doen. La Vie En Rose is behalve een feest voor het oog vooral een tour de force van actrice Cotillard. Op fenomenale wijze geeft zij gestalte aan Piaf, wier leven gekenmerkt werd door een aaneenschakeling van treurnis en verlies. Helaas had dit portret zoveel beter kunnen zijn als het aangrijpende levensverhaal niet in die onnodige vertelstructuur was gewrongen, waardoor je je maar niet betrokken gaat voelen bij het lot van La Môme Piaf. Zelfs niet tijdens het plichtmatige slotnummer Je ne regrette rien.
