La Vie En Rose

La Vie En Rose (2007)

The extraordinary life of Edith Piaf

Helaas had dit portret zoveel beter kunnen zijn als het aangrijpende levensverhaal niet in die onnodige vertelstructuur was gewrongen.
play

7,0 details

  • 140 Min
  • Biografie
  • Drama
  • Muziek
  • Frankrijk
  • Verenigd Koninkrijk
  • Tsjechië
140 Min Frankrijk

Edith Giovanna Gassion wordt in 1915 geboren en groeit op in de gevaarlijkste straten van Parijs. Haar moeder werkt in een bordeel en Edith brengt haar armoedige jeugd grotendeels door bij haar drinkende oma. Als haar vader haar dwingt om op straat, tussen de hoeren en dronkelappen, te gaan zingen weet ze hem te ontlopen door met haar halfzusje Simone zingend door te stad te zwerven. Vijf jaar later ontdekt Louis Leplee (Gerard Depardieu) haar bijzondere stem en treed de nerveuze Edith (Marion Cotillard) voor het eerst op in zijn nachtclub. Hij noemt haar zijn kleine mus, waarna haar naam definitief gevestigd is als Edith Piaf. De Franse zangeres leeft groots en meeslepend, breekt na de oorlog zelfs door in New York, maar krijgt ook veel ellende te verduren. Ze verliest haar enig kind op jonge leeftijd en ook haar grote liefde Marcel Cerdan sterft kort na hun ontmoeting. Ze vlucht in drank en drugs, ook al overwint ze veel leed door het te verwerken in haar vlijmscherpe teksten....

Regie
Olivier Dahan
Cast
Gérard Depardieu, Emmanuelle Seigner, Elisabeth Commelin, Pascal Greggory, Sylvie Testud, Clotilde Courau, Caroline Sihol, Marion Cotillard, Catherine Allégret, Jean-Paul Rouve, Marc Barbé, Jean-Pierre Martins, Manon Chevallier, Pauline Burlet, Marc Gannot.
Release
14.02.2007

Filmtotaal Recensie

Regie: Olivier Dahan | Cast: Marion Cotillard (Edith Piaf), Gerard Depardieu (Louis Leplée), Sylvie Testud (Mômone) e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2007

Het had zo goed kunnen zijn, deze biopic over het leven van ‘La Môme Piaf’, maar door het thans zo populaire gehussel met verhaallijntjes en tijdsgewrichten wordt La Vie En Rose nooit meer dan een prachtig vormgegeven, maar afstandelijk, overimpressionistisch portret van Frankrijks meest geliefde chansonnière Edith Piaf.

De non-lineaire vertelstructuur die La Vie en Rose kenmerkt, is allesbehalve baanbrekend. Al in 1941 kwam het Orson Welles op ferme kritiek te staan omdat zijn Citizen Kane voor velen onnodig verwarrend bleek te zijn. Tot de jaren negentig werd het publiek daarom vaak een handje geholpen door de flashback een gele tint mee te geven, of de overgang naar een ander tijdsvak te laten verlopen via een zogenaamde dissolve, waardoor direct duidelijk wordt dat er een tijdssprong wordt gemaakt. Sinds Reservoir Dogs, waarin Quentin Tarantino de kijker met flashbacks desoriënt en een rookgordijn optrekt rond de vraag wie van de zes bankovervallers de rat is, worden deze hulpmiddelen voor hopeloos ouderwets versleten. In hedendaagse films als Memento, The Prestige, The Good Shepherd of de horrorfilm Saw worden geen dissolves, maar harde cuts gebruikt.

videotrailers & clips