In navolging van onder andere Beyond Borders en Blood Diamond doet Jennifer Lopez met het door haarzelf geproduceerde Bordertown een dappere poging de aandacht te vestigen op een catastrofe die tot op internationaal niveau de aandacht geweigerd is. Dit is een nobel streven, maar verder dan bewustwording komt de film niet. Het valt zelfs serieus af te vragen of met Bordertown wel de juiste boodschap uitgedragen wordt.
Lopez speelt de Amerikaanse journalist Lauren die haar zinnen heeft gezet op een functie als buitenlandcorrespondent. Haar hoofdredacteur, een bijrol van de immer vaderlijke Martin Sheen, stuurt haar echter eerst op reis naar de Mexicaanse grensstad Juarez om verslag te doen van een reeks moorden die gepleegd zouden zijn door een lokale seriemoordenaar. Ondanks haar tegenzin komt Lauren al snel achter een gruwelijke ontdekking en is ze vastberaden de zaak tot op de bodem uit te zoeken. Haar enige strohalmen zijn een meisje dat haar aanranders heeft overleefd en een nukkige journalist (Antonio Banderas) met wie ze een romantisch verleden lijkt te hebben.
Het mag niet ontgaan dat de gebeurtenissen waar Bordertown op ingaat gebaseerd zijn op de honderden(!) verkrachtingen en moorden die de Mexicaanse fabrieksstad al meer dan tien jaar in hun greep houden. Juarez staat bekend om zijn vele maquiladoras, fabrieken van grote multinationals die dankzij de North American Free Trade Agreement profiteren van de voordelige import van grondstoffen, een gunstige ligging en lage arbeidskosten. Het zijn vooral meisjes die in deze fabrieken werken, die slachtoffer worden van wat je inmiddels een grootschalige uitroeiing van vrouwen zou kunnen noemen.
In Bordertown is gekozen voor een nogal gladgestreken aanpak om de noodkreet van de nabestaanden van deze vermoorde meisjes een stem te geven. Dat is uiteindelijk erg jammer. Regisseur Gregory Nava, die Lopez eerder haar doorbraakrol bezorgde in het goed ontvangen Selena, ontbreekt het aan een coherente visie. Dit komt het duidelijkst naar voren in zijn nogal wankele script. In de traditie van een klassieke thriller worden verschillende obligate actiescènes opgediend die in een groezelig gemonteerde reeks beelden erg amateuristisch aandoen. Ook grijpt Nava teveel terug op stijloefeningen die geen plek zouden moeten hebben in deze film: een schokkerige camera, grijze filters en hier en daar een jump cut: allemaal ingezet om Bordertown een authenticiteitsgehalte te geven. Juist hier schiet de film opzienbarend te kort. Lauren, neergezet als een bedachtzame carrièrechick, krijgt het voortdurend voor elkaar zichzelf in belachelijk gevaarlijke situaties te manoeuvreren, met als (anti-)climax een seksscène met een Mexicaanse aristocraat die het predicaat misdadiger! zon beetje op zijn voorhoofd geschreven heeft staan.
Uiteindelijk schiet Bordertown het meest tekort in het aanwijzen van de verantwoordelijken. Er wordt lukraak met een beschuldigende vinger in de rondte gewezen en het blijft allemaal bij speculatie en het opvoeren van niet-bestaande daders. Dat kan ook niet anders, want de echte zaak is nog altijd een mysterie. Met het fictionaliseren van een dergelijk drama begeeft de regisseur zich echter op glad ijs. Niemand heeft er baat bij en het doet afbreuk aan de situatie. In het halfbakken slot gaat de waarheid compleet verloren omdat klaarblijkelijk voorkomen moet worden dat het machteloze gevoel na afloop overheerst. Nava zou een veel dapperder regisseur zijn geweest als hij van zijn speculaties daadwerkelijke beschuldigingen had gemaakt.
Toch is de ervaring van Bordertown niet geheel onbevredigend. Er wordt, met name door Jennifer Lopez, prima geacteerd en zoals inmiddels bekend is: dergelijke verhalen moeten nou eenmaal verteld worden! Dat maakt van Bordertown helaas nog geen goede film. Wat hier belicht wordt, heeft minder met de echte zaak te maken dan met de sores waarmee de fotogenieke hoofdrolspelers te kampen hebben. Het uitgangspunt van een westerse protagonist die orde op zaken komt stellen in probleemgebieden is een bekend en aantoonbaar geliefd thema, maar wordt onvergelijkbaar veel beter ingezet in films als Sometimes in April, The Killing Fields en Blood Diamond: hier wordt namelijk de onmacht onderkent, die het individu ondervindt in complexe crises met een internationaal verantwoordelijkheidsaspect. Bordertown heeft ergens nog de naïeve gedachte dat de inzet van een paar ambitieuze mensen, zoals journaliste Lauren, het verschil kan maken.
Los van de verkeerde boodschap die Bordertown uitdraagt, moet de doelstelling om internationale bewustwording te creëren onderstreept en uiteraard geprezen worden: Lopez kreeg dit jaar in Berlijn een Amnesty Award voor haar goede werk om de zaak onder de publieke aandacht te brengen. Maar zoals gezegd, behalve dat heeft de film bar weinig te melden.
Voor nadere informatie omtrent de situatie in Juarez is er de stichting van de nabestaanden van Hester van Nierop, een Nederlandse die in 1998 in Juarez werd vermoord. www.hester.nu
