Al aan het eerste beeld - de sleep van een mooie jurk, gedragen door een mooi, jong, vrolijk meisje - is het te zien: The Duchess is een kostuumdrama. Met, inderdaad, heel veel mooie kostuums uit vroegere tijden (de achttiende eeuw om precies te zijn) en volop drama. Hoofdpersoon is een oudtante van prinses Diana, Georgiana Spencer. Ze trouwt met de gereserveerde Duke of Devonshire, die van haar slechts een mannelijke opvolger verwacht - iets dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Georgiana vermaakt zich ondertussen prima: ze houdt zich bezig met politiek en wordt al snel beroemd om haar extravagante, zelfgemaakte kleding - de enige vorm van uitdrukking die een vrouw in die tijd geoorloofd was, zoals ze zelf opmerkt.
Georgiana is een interessant personage. Er is gelukkig niet, zoals zo vaak, een anachronistisch feministisch voorbeeld van haar gemaakt. Jammer is wel dat de film leidt aan het gebruikelijke biopicsyndroom: er wordt zoveel tijd besteed aan alle verwikkelingen in haar leven (miskramen, kinderen, affaires, driehoeksverhoudingen, ruzies) dat haar leven in grote passen wordt doorlopen en er weinig tijd is om Georgiana echt te leren kennen. We zien dat ze op sommige momenten veranderd is, maar we snappen niet echt wat die verandering teweeg heeft gebracht. En al doet Keira Knightley haar best, echt inzicht in Georgiana geeft ze niet.
Na de film blijf je - vooral als vrouw- voornamelijk achter met een simpele gedachte: wat ben ik blij dat ik niet in die tijd leef. Want al waren de kostuums mooi, en de meeste mannen ongetwijfeld niet zulke koude, karikaturale dictators als Ralph Fiennes hier, het gebrek aan vrijheid moet voor sommigen verstikkend zijn geweest. Dát is voornamelijk waarin de film slaagt: je niet alleen een indruk geven van hoe het was in die wereld te leven, maar ook van hoe de mensen dachten. Hiermee heeft de film een toegevoegde waarde ten opzichte van de vele soapachtige korset-en-pruikfilms die er al in omloop zijn. En, het moet gezegd: de kostuums zijn prachtig.
