Er zijn maar weinig écht enge kinderfilms. Coraline, de nieuwe stop-motion-animatiefilm van Henry Selick (The Nightmare Before Christmas), is zo nu en dan huiveringwekkend. De jeugd smult er van, maar de film richt zich ook op een volwassen publiek. Soms neigt het verhaaltje naar cynisme en zijn de personages onsympathiek. Dat is verfrissend: ditmaal geen suikerzoete moraal over blije families en tevreden kinderen. Helaas is Coraline topzwaar door een onnodig lang uitgesponnen verhaal. De visuele bravoure compenseert echter een hoop.
De film opent met een grauw decor en een chagrijnig kind. Coraline is nou niet bepaald een archetypische kinderheld, maar we vergeven het haar omdat de omstandigheden verre van ideaal zijn. Ze is net verhuisd naar een groot en behoorlijk gammel pension in de provincie. Zowel vader als moeder werkt non-stop en haar vriendjes heeft ze moeten achterlaten in een veel leukere stad. En dan regent het ook nog voortdurend! Jammer dat kinderen niet zoveel exitstrategieën hebben als volwassenen.
Maar de verbeelding helpt een hoop. Coraline ontdekt een geheime deur in haar nieuwe huis, een deur die naar een alternatieve realiteit leidt. Grijs is hier diepblauw en slappe cake wordt zalige chocoladetaart: alles is mooi in de overtreffende trap. Zelfs haar ouders zijn veranderd en lijken tijd voor haar te hebben. De droom van ieder meisje met aandachtstekort. Maar schijn bedriegt. En hoe vergaand wil Coraline zich überhaupt distantiëren van wat echt is? Het uitgangspunt van dit verhaaltje is om blij te leren zijn met wat je hebt. Dit is een mooie boodschap en Coraline gaat uit van een intelligent kinderpubliek dat zich kan identificeren met een meisje dat niet per se leuk en lief is.
Henry Selick houdt van mooie beelden met een gelaagde functie. De spiegelwereld is een personage op zich: alles wat verwelkt, geblakerd of verschimmeld is in de echte wereld, blijkt kleurrijk, zoet en warm in de alternatieve wereld. Maar het gras is altijd groener aan de overkant, zo wil de film zeggen. Als de ware aard van Coralines andere moeder naar boven komt, verandert de idylle in macabere gotiek met uitgemergelde skelettenlijven en viezige oogballen. De animatie is vooral vanaf dit keerpunt een triomf aan visuele grapjes en subtiele bewegingen. De stop-motion wordt hier en daar aangevuld met 3D-techniek, wat de algehele impressie alleen maar ten goede komt.
Dat wil niet zeggen dat Coraline zomaar en alleen geslaagd is omdat de handenarbeid door een ringetje te halen is. Helaas haalt een gammel script de vaart er behoorlijk uit. Vooral de derde akte blijkt een bijeengeraapt zootje aan visueel interessante, doch onnodige en zelfs vervelende scènes. Zo wordt het vermoeden toch een beetje bevestigd: Selick houdt inderdaad van mooie beelden, maar een goed lopend verhaal is voor hem secundair. En tja, na 85 minuten heb ik het dan wel gezien. Zo verliest de film, net voor de climax, toch een beetje van zijn glans.
