Pranzo di Ferragosto is een heel kleine, maar hartverwarmende Italiaanse film over de levensvreugde van ouderen. Schrijver, regisseur en hoofdrolspeler Gianni Di Gregorio met zn zestig jaar zelf ook niet meer de jongste kennen we als een van de scenaristen van de maffiafilm Gomorra. De films verschillen echter als dag en nacht van elkaar. Pranzo is verre van gewelddadig en velt geen oordeel, maar toont ons enkel de kracht en vitaliteit van een aantal oude dames gedurende een paar snikhete dagen in Rome. De film heeft inmiddels meerdere prijzen gewonnen en was een publieksfavoriet op het filmfestival in Rotterdam.
In de openingsscène van Pranzo di Ferragosto maken we kennis met vijftiger Giovanni in een kleine delicatessenzaak annex bar in een volksbuurt in Rome. Twee dingen worden al snel duidelijk: Giovanni houdt van wijn en van zijn moeder. Die liefde voor zijn moeder is vooral ook erg praktisch, gezien het feit dat hij nog altijd bij haar in huis woont. Min of meer gedwongen door geldzorgen krijgt Giovanni op Ferragosto, een Italiaanse feestdag, ook de moeder en tante van zijn boekhouder in huis. Dat zorgt niet alleen voor enige kopzorgen, maar vooral ook voor een aantal opmerkelijke momenten. Zijn Ferragosto begint pas echt wanneer hij ook de moeder van een bevriende arts in huis mag verwelkomen.
Wat volgt is een uiterst plezierige film waarin de voorbereidingen van een feestmaal centraal staan. Maar eigenlijk doet het verhaal er niet zo toe. De film is vooral een prachtige en gedetailleerde opname van een viertal dames op leeftijd, waarin met name de vitaliteit en geestkracht aan bod komt. Di Gregorio maakt het echter niet mooier dan het is. Door dicht op de huid te filmen is de lichamelijke aftakeling altijd aanwezig en komen ook de onhebbelijkheden van de dames aan bod. Het is echter juist Di Gregorios oog voor detail dat de film zo mooi maakt. De diverse karakters, hun eigenaardigheden en maniertjes zijn vaak raak getroffen. Daarin werd hij overigens wel geholpen door het feit dat de dames vooral zichzelf spelen. Alle acteurs in de film zijn namelijk amateurs en op enige wijze bekenden van de regisseur.
Een grote film is het niet. Erg lang is hij ook niet. En Di Gregorio was er hoogstwaarschijnlijk ook niet op uit om een maatschappelijk pamflet tegen de verwaarlozing van onze ouderen te maken, al kun je dat er wel enigszins in terugvinden. De film is vooral een prachtig klein portret van vier dames op leeftijd en een aanstekelijk en uitermate geslaagd speelfilmdebuut.
