Carry Slee is hot! Dat is ze al sinds de jaren negentig, maar met de komst van alweer de vierde verfilming van een boek van haar hand lijkt haar populariteit een hoogtepunt te hebben bereikt. Dat de boekversie van Lover of Loser slechts drie jaar geleden verscheen, schijnt niemand te deren. En waarom ook: met Dave Schram (Radeloos) aan het roer en een aantal frisse gezichten in de hoofdrollen is Lover of Loser de parel onder de Carry Sleeverfilmingen geworden.
Het zit de vijftienjarige Eva niet mee. Haar nieuwe stiefvader lijkt een beetje te veel van zijn stiefdochter te houden. Als ze daarmee haar moeder confronteert, kiest die zijn kant en zegt dat ze niet zo moet zeuren. Eén van de weinige lichtpuntjes in haar leven is het ontwerpen van T-shirts, in het bijzonder het drukken ervan. In de printshop waar ze dit doet werkt namelijk Mees, een jongen op wie Eva verliefd is. Als ze echter na weer een aanvaring met haar stiefvader wegrent van huis, is het niet Mees, maar de gelikte Ricardo die haar mee naar huis neemt en zich over haar ontfermt. Zijn bedoelingen zijn echter minder onbaatzuchtig dan Eva in eerste instantie vermoedde
Degenen die al een blik hebben geworpen op het aantal sterren dat ik Lover of Loser heb gegeven, verklaren me waarschijnlijk voor gek. Hoe kan de verfilming van een kinderboek nu vier sterren krijgen? Het zit hem allemaal in het perspectief. Je kunt Lover of Loser zien als een relatief simpele film met overgeromantiseerde gebeurtenissen en te veel toevalligheden. Dan zou je vast genoeg kritiek kunnen uiten met een hoop filmtermen die uitleggen waarom deze film jouw 106 minuten niet waard is. Kijk je er echter naar als een tienerfilm die actie, romantiek en spanning op de best mogelijke manier van het scherm probeert te knallen, dan kun je niets anders dan je waardering uitroepen over de prestatie die Dave Schram en consorten hebben neergezet.
Voor de hoofdrollen in Lover of Loser zijn open audities gehouden (net als voor de vorige films). Uit maar liefst 9500 aanmeldingen is uiteindelijk gekozen voor het drietal Gaite Jansen, Martijn Lakemeier en Ruud Feltkamp. Vooral Jansen is een vondst: ze weet zowel de triestheid als de vrolijke kanten van haar personage uitstekend te uiten. Van Lakemeier wisten we al dat hij kon acteren sinds Oorlogswinter en opnieuw weet hij te overtuigen, zelfs als hij zingt en gitaar speelt, iets wat hij nog niet eerder had gedaan. Feltkamp ten slotte is goed gecast in de rol van loverboy, al is hij soms misschien net iets té gladjes.
Wat zelfs de oudere bioscoopbezoekers aan het scherm gekluisterd zal krijgen is de spanning. De afloop laat zich voor hen wellicht al vóór het einde raden, de weg er naartoe is zo spannend dat je dit snel vergeet. Zelden zul je het idee hebben dat je te lang naar een gesprek zit te kijken of slechts bezig wordt gehouden tot de volgende grote gebeurtenis. Mede hiervoor verantwoordelijk is de donkere ondertoon van het loverboyverhaal en de hints naar incest. De romantiek is in goede mate aanwezig: niet overheersend, maar genoeg om je aandacht erbij te houden. De chemie tussen Jansen en Lakemeier is zichtbaar aanwezig en de langverwachte zoen aan het eind van de film spat werkelijk van het scherm. Zelfs de grootste cynicus zal hierbij een mondhoek omhoog richten.
Ondanks deze lovende woorden is het moeilijk de film aan te bevelen voor mensen boven de achttien. Lover of Loser is in zijn soort een uitstekende film en zal ongetwijfeld vele harten veroveren. Met films als Inglourious Basterds en De Storm in de bioscoop zal de keuze voor velen echter snel gemaakt zijn, en niet geheel onterecht. Het enige wat ik kan doen is vragen Lover of Loser een kans te geven. Ga er heen met je kleine zusje of dat schattige neefje en ook jij zult de bioscoopzaal met een glimlach verlaten.
Lees ook het interview met de cast en regisseur.
