Waarschijnlijk zal alleen de ijverigste tv-tiener zich nog aan de buis kluisteren voor elk zang- en dansprogramma waarmee we de afgelopen tijd worden doodgegooid. Idolen, popsterren, nieuwe K3s, dansende sterren die hun licht ook op het ijs laten schijnen en mensen die denken dat ze zelf kunnen dansen. Ook op filmgebied wordt het in dit genre steeds lastiger om nog met iets spannends te komen.
Momenteel springen twee van dergelijke prenten in het oog. Origineel zijn ze allerminst, maar zelfs voor de minder geïnformeerde kijker zijn ze gemakkelijk van de rest te onderscheiden. De eerste van de twee is helaas niet alleen erg herkenbaar, maar wegens de flauwe insteek ook misselijkmakend. Genreparodie Dance Flick kun je dus beter links laten liggen.
De tweede film zal bepaalde dertigers en veertigers met een zweempje weemoed echter doen opveren. Drie decennia geleden droomden toenmalige tieners over een school waar klasgenoten de hele kantine op stelten zetten met hun geïmproviseerde popmuziek Fame! In de film van regisseur Alan Parker werd een aantal jongeren gevolgd tijdens een vierjarig traject aan het instituut voor podiumkunsten.
Nu, dertig jaar en vele adaptaties later, is het tijd voor een bioscoopremake. Kevin Tancharoen staat aan het roer. Deze bewerking van Parkers Oscarwinnaar wordt zijn regiedebuut, maar als danschoreograaf heeft Tancharoen zijn strepen al verdiend. Op negentienjarige leeftijd produceerde hij bijvoorbeeld een wereldtournee voor Britney Spears. Ook NSync en zelfs Madonna dansten voor hem in de maat.
Onder Tancharoens toezicht staat ditmaal een betrekkelijk onbekende cast die de olijke jeugd van weleer moet laten herleven. In een nieuw jasje welteverstaan, want het tijdsgevoel van de oude Fame doet nu toch wat gedateerd aan. Toch is er naast de nieuwe insteek weinig veranderd. De clichématige personages gedragen zich bijvoorbeeld nog even stereotiep en ook de leraren aan de school zijn nog even streng als rechtvaardig.
Samen met vele knipogen naar de film uit 1980 zal dat toch wel wat nostalgische gevoelens opwekken. Er wordt wederom in de kantine geswingd en ook wat andere liedjes hebben een nieuwe performance gekregen. Toch is Fame niet enkel feest. Naast de eeuwige roem is er ook weer een plek waar de spotlight niet schijnt en de remake wil dat maar al te graag benadrukken door zoveel mogelijk personages op te voeren.
Het lijkt er daarom op dat de casting director te laf was om mensen af te wijzen en zodoende iedereen een rolletje moest aanbieden. De scenaristen waren vervolgens gedoemd om er steeds meer personages bij te schrijven, waardoor er van hoofdrollen geen sprake meer kon zijn. Zelfs het minst beduidende personage krijgt nu nog karakteruitdieping en daar is in de 107 minuten van Fame helemaal geen tijd voor.
Dat tegen het einde van de film daarom heel wat verhaallijntjes onafgerond blijven is dan al lang niet vervelend meer, want binding met de personages bleef sowieso uit. Dat gaat vervolgens weer ten koste van de acts die Tancharoen in het incoherente verhaal heeft gepropt. Zijn veelbewegende camera simuleert weliswaar spektakel, maar door het gebrek aan een interessante cast filmt hij een lege huls.
De regisseur heeft zijn videoclipervaring dus leuk in de praktijk gebracht, want de optredens ogen flitsend van tijd tot tijd. Helaas vergat de debutant dat er nu een rolprent onder zijn gezag viel. Met zijn choreografie zit het snor en ook de zangperformances zijn in orde, maar ze zweven zonder duidelijke progressie door de film. Zo zingt de jongen met de mooie stem de hele film goed en ook het meisje op balletschoentjes lijkt in vier jaar tijd niets meer bij te leren. Hun scènes zijn zo inwisselbaar dat ze ook zo weer vergeten zijn. Daarmee wordt een aardige basis overschaduwd door een waardeloos script en een overschot aan personages. Dat is zonde, want het origineel had naast alle haken en ogen tenminste nog flair.
In ons tijdperk van ogenblikkelijke YouTube-roem lijkt hard werken om de top te bereiken een verouderde boodschap. Tancharoen kan klaarblijkelijk een gevormde popster aansturen als geen ander, maar een legioen van acteurs die de popsterren van morgen spelen, dat blijkt te hoog gegrepen. Het is dan ook niet zo erg dat Fame ná Dance Flick uitkomt en de dans van parodie ontspringt. Zoveel om te parodiëren zit er toch niet in.
