In veel kinderverhalen en kinderfilms zijn mensen en dieren gelijk. In Paniek in het Dorp (originele titel Panique au Village) woont Paard dus gewoon samen in een huis met zijn vrienden Indiaan en Cowboy. De avonturen die zij beleven worden met de minuut absurder en dat maakt de film, ook mede door de sterke stemmencast, leuk voor zowel kinderen als volwassenen.
Indiaan en Cowboy wonen in een klein dorp op het platteland samen met Paard. Als deze jarig is willen ze hem een origineel cadeau geven. Ze besluiten een barbecue voor hem te maken en dus bestellen ze bakstenen. Door een foutje worden er echter veel te veel geleverd, waarna ze de overige bakstenen maar op het dak van hun huis leggen. Hierop stort, niet geheel onlogisch, het huis in en moeten ze alles aan Paard opbiechten om vervolgens samen weer een nieuw huis te bouwen. Maar dan worden s nachts keer op keer de pas gebouwde muren gestolen. U begrijpt, ze rollen van het ene avontuur in het andere waarin werkelijk alles kan.
Veel mensen zullen bekend zijn met de kleianimatieproducties van Aardman Animations (o.a. Chicken Run en de Wallace & Gromit-films). Deze zijn altijd van zeer hoge kwaliteit, in tegenstelling tot die van Paniek in het Dorp. Hier zijn de animaties overduidelijk bewust slecht uitgevoerd, vergelijkbaar met hoe de makers de poppen in Team America (2004) lieten bewegen. Het had misschien best heel realistisch gekund, maar houterige bewegingen zijn veel grappiger. Dat hebben de regisseurs Aubier en Patar waarschijnlijk ook gedacht. En het werkt. De benen van de poppetjes staan niet eens los op de grond, maar zitten vaak vast op een klein stukje klei alsof het goedkope speelgoedpoppetjes zijn.
De film is gebaseerd op de gelijknamige televisieserie die in diverse landen (in Nederland bij de VPRO) werd uitgezonden. De regisseurs hebben zelf de verfilming geïnitieerd en schakelden diverse externe mensen in om dit te realiseren. Jan Eelen verzorgde de Vlaamse versie en inspireerde de cast van het komische televisieprogramma In de Gloria tot hilarische stemvertolkingen. Uiteraard werkt het vooral in combinatie met de animaties. De gebeurtenissen en dialogen slaan vaak helemaal nergens op en dat doen de makers duidelijk bewust. Het is absurdisme in de overtreffende trap.
De film gaat wel steeds meer van zijn publiek eisen wat betreft inlevingsvermogen doordat de gebeurtenissen steeds extremer worden en er geen eind aan lijkt te komen. Toch maakt het je al snel weinig uit wat er nou precies gebeurt. Waar veel animatiefilms (computer of klei) een sterk verhaal nastreven doen de makers hier weinig moeite. Ze gooien alles op de humor en de absurditeit van de personages, de dialogen en de gebeurtenissen. Al zullen weinigen zich in kunnen leven in het verhaal of de personages, grappig is het voor iedereen.
