Vorig jaar bewees de horrorthriller dat een boottripje in combinatie met alcohol en drugs de nodige problemen kan veroorzaken. Met lijkt regisseur Christopher Smith (, ) in eerste instantie dezelfde kant op te varen. Ook hier vertrekt een stel jonge mensen om een boottochtje te maken, dat minder voorspoedig verloopt dan ze zouden willen. Een vergelijking tussen beide films kan echter al snel overboord worden gekieperd als blijkt dat Smith de wind compleet anders in zijn zeilen heeft staan. Waar in nauwelijks pogingen werden gedaan om het verwachtingspatroon te doorbreken, wordt in een oneindig intelligent spelletje met de kijker gespeeld.
Voor Jess en haar vrienden slaat het noodlot toe wanneer tijdens een zeiltocht plotsklaps de wind wegvalt. In de verte pakken donkere wolken zich samen en korte tijd later bevinden ze zich in een elektrische storm. Het schip kapseist, maar op redding hoeven de overlevenden gelukkig niet lang te wachten. Ze zoeken hun toevlucht op een gigantisch cruiseschip dat uit het niets lijkt op te doemen. Eenmaal aan boord bekruipt Jess een onbehaaglijk gevoel; het schip is verlaten. Of toch niet?
Meer moet je niet weten. Bij een film zoals is eigenlijk ieder woord over het plot er één te veel. Juist omdat de film zo gedegen geconstrueerd is, zou dat de kijkervaring alleen maar kunnen schaden. Christopher Smith stelt namelijk (bijna) alles wat je te zien krijgt in dienst van het creëren van een verhaal dat een sluitend geheel vormt. En ook al heb je op een gegeven moment echt wel door welke kant het op zal gaan, Smith weet er toch een paar smakelijke troeven tegenaan te gooien.
De verstikkende angst die de regisseur opwekt, vloeit voor de verandering eens niet voort uit het filmen van schaduwen en donkere gangen. In plaats daarvan zien we een leeg theater met op de achterwand een schip dat reddeloos in een storm gevangen zit. Of een rij kettingen zonder reddingsboten. Constant met het bulderende geluid van het cruiseschip op de achtergrond. De oogverblindende daglichtbeelden voegen daar bovendien een ongemakkelijk surrealistisch tintje aan toe, waardoor op een vreemde manier haaks staat op de wetten van de horrorfilm. Wie voor bloedvergieten komt, is bij aan het verkeerde adres. Smith film is opgezet als een psychologische horrorthriller die het accent overduidelijk op het psychologische vlak heeft liggen.
Aan introductie of enige verdieping van de personages wordt met opzet nauwelijks tijd besteed. Melissa George is als Jess eigenlijk de enige belangrijke spil, maar ook haar personage is duidelijk ondergeschikt aan het grotere geheel. Terwijl de vreemde gebeurtenissen zich blijven opstapelen, vormt zij voor de kijker de enige leidraad. Melissa George weet daarin geloofwaardig te blijven. Haar neutrale voorkomen in combinatie met haar onwetendheid maakt dat je weinig moeite hoeft te doen om je met Jess te identificeren.
zal na de aftiteling nog enige tijd in je hoofd blijven borrelen, al was het maar om alle stukjes op zn plaats te leggen. En door de interessante verhaalconstructie is een herhaalde kijkbeurt niet onwenselijk. Het is vooral bewonderenswaardig dat de makers zo hun best hebben gedaan om het verhaal als een waterdichte cyclus te schrijven (die kleine plotgaatjes nemen we dan maar voor lief). is een geslaagde constructie van een gekmakende nachtmerrie. Keer. Op keer. Op keer.
