Zo ben je vrijwilliger bij Bureau Jeugdzorg en zo speel je de hoofdrol in de film Joy. Het overkwam Samira Maas. Regisseuse Mijke de Jonge (Het Zusje van Katia, Bluebird) kwam haar tegen bij het doen van research en vroeg haar auditie te doen. Ze bleek een natuurtalent, want wat een performance.
Een huilende baby die zorgvuldig in een tas wordt gelegd met op haar luier een papiertje gespeld waarop Joy staat geschreven. Zeventien jaar later is Joy een jonge vrouw die toegeeft aan haar verlangen haar biologische moeder te vinden. Op zoek naar houvast en geluk hoopt ze op een harmonieuze hereniging met haar moeder. Met een Servische vriend, die een grote familie heeft, en Denise, haar hoogzwangere vriendin, naast zich begint de zoektocht steeds meer een obsessie te worden.
Al vanaf de openingssequentie zitten we dicht op de huid van Joy. Niet alleen de vele close-ups en handheld cameravoering doen Joy hyperrealistisch aanvoelen, ook het sounddesign draagt hier voor een groot deel aan bij. Regelmatig horen we weinig meer dan Joys ademhaling of haar hartslag. Toch is het dusdanig subtiel uitgevoerd dat je je er nauwelijks bewust van bent en snel meegezogen wordt in Joys wereld. Haar doen en laten, hoe extreem soms ook, zijn al snel logisch en vanzelfsprekend.
Er is gekozen voor filmmateriaal met een zogenaamde grove korrel. De film voelt hierdoor, samen met de eerder genoemde handheld cameravoering, rauw en authentiek aan. Het spel helpt hier uiteraard ook bij. Zoals gezegd speelt Samira Maas als een volleerd actrice en mogen wij van harte hopen dat ze het niet bij deze ene film laat. Dragan Bakema is sterk als altijd en ook de relatief onbekende Coosje Smid levert vakwerk.
Een veel gehoorde kritiek op Nederlandse films zijn de stijve dialogen dia nagenoeg altijd in keurig ABN zijn geschreven. In Joy hebben we daar geen last van, de personages praten zoals velen doen: met de nodige straattaal en grammaticale fouten. Het is een verademing.
Dat de film ook kort nog een (kritische) blik werpt op de jeugdzorg en tehuizen is een aardige bijkomstigheid, maar het kleine drama Joy geeft bovenal een mooi beeld van de leef- en denkwereld van een jonge vrouw op zoek naar basale dingen als houvast en geluk.
