Liefhebbers van complottheorieën, aliens en bovenal de combinatie van die twee zullen ongetwijfeld bekend zijn met Area 51. Over de geheime Amerikaanse legerbasis in de woestijn van Nevada, waar volgens sommigen onderzoek naar buitenaards leven wordt gedaan, is weinig bekend. De overheid ontkent natuurlijk alles, maar een korte zoektocht op YouTube levert al snel beelden van een alien op een autopsietafel op. Of de beelden authentiek zijn is al jaren onderwerp van debat, maar één ding staat buiten kijf: de beelden zijn spannender dan Planet 51.
Draait het bij complottheorieën over Area 51 nog om aliens die naar de aarde komen, Planet 51 draait dit concept helemaal om. De film start op Planeet 51, een planeet die met uitzondering van de groene bewoners sprekend op onze jaren vijftig lijkt. Van hippies in Volkswagenbusjes tot de inrichting van de huizen, alles ademt het saaiste decennium van de vorige eeuw. Het eerste kwartier komt de film dan ook moeizaam op gang, maar dan worden de saaie levens van de bewoners van Planeet 51 opgeschrikt door de komst van aliens. Aardbewoner Chuck schrikt overigens even erg van het feit dat de planeet bevolkt is en wil weer zo snel mogelijk vertrekken. Dit wordt hem echter belet door het leger van Planeet 51, dat er alles aan doet deze vreemde alien te vangen om hem te kunnen onderzoeken in Base 9, de geheime legerbasis in de woestijn.
Planet 51 is zonder twijfel een kinderfilm. De personages zijn stuk voor stuk simpel (zowel letterlijk als figuurlijk), karakterontwikkeling is er nauwelijks en een boeiend plot is ook ver te zoeken. Wat de film wel heeft is een leuke sfeer, redelijke animatie en voldoende grappige situaties. Maar Planet 51 wil meer en is derhalve volgestopt met verwijzingen naar en hommages aan klassiekers uit het aliengenre. Denk hierbij aan de kenmerkende muziek uit 2001: A Space Odyssey ('Also Sprach Zarathustra' van Richard Strauss) bij de landing van Chuck of aan een hondje met de naam Ripley die ook nog verdacht veel op de alien uit Alien lijkt. Planet 51 mikt hiermee waarschijnlijk op de ouders die mee moeten naar de film, maar het resulteert in een film die geen duidelijke doelgroep meer heeft. Geen van de kinderen snapt namelijk de links naar The Day the Earth Stood Still, Full Metal Jacket of Plan 9 from Outer Space, en geen van de volwassenen zal meegesleept of geëmotioneerd worden door het verhaal van Planet 51.
Uiteindelijk lijkt het wel alsof de hele film niet meer is dan een excuus zodat de makers hommages kunnen brengen aan hun favoriete films. Dit verklaart ook het feit dat Planeet 51 in de jaren vijftig is blijven steken. De collectieve angst voor het communisme was namelijk de perfecte voedingsbodem voor (sciencefiction)films over de angst voor de ander. En zo is alles in Planet 51 vooral een eerbetoon aan het sciencefictiongenre en de jaren vijftig. De makers hebben het hier echter zo druk mee gehad dat aan hun eigen film nauwelijks meer aandacht is besteed en dat maakt de film als kinderfilm gewoon niet grappig en meeslepend genoeg. En volwassenen? Die doen er beter aan het hilarische Attack of the 50 Foot Woman uit 1958 te kijken, een tip waar ik Planet 51 zeer dankbaar voor ben.
Disclaimer: deze recensie is geschreven op basis van de originele, Engelstalige film. In Nederland verschijnt alleen de Nederlandstalige versie. Over de Nederlandse stemmencast kan dus niet geoordeeld worden.
