Ieder jaar vindt in de bossen van het Zweedse Ängsbacka (drie mijl ten noorden van Molkom) een bijzonder festival plaats. Het No Mind Festival is een ware happening, een speelplaats voor volwassenen, een plek waar grote dingen gebeuren. Voor de nuchtere Hollander vooral een plaats waar een stel hippies bijeenkomt om met bomen en elkaar te knuffelen. In de documentaire Three Miles North of Molkom volgen we een aantal bezoekers van het festival, wat resulteert in een heel aardig en soms uitermate grappig beeld van deze personen. Doordat ze zich zo openstellen, komen we een hoop te weten over hun persoonlijke levens, al zijn die niet altijd even interessant.
Bij aanvang van het festival worden de circa duizend internationale deelnemers in willekeurige groepjes van zeven of acht mensen verdeeld. Het idee is vervolgens om door gezamenlijk te mediteren, te zingen, te dansen e.d. dichter tot jezelf te komen. Gedurende een aantal dagen wordt zon groepje gevolgd. Daarin maken we onder meer kennis met Siddharta, een Zweedse reus en vaste bezoeker van het festival, Mervi, een oudere dame, Ljus, een ontzettende hippie en vroegere geitenhoeder, en Marit, een aantrekkelijke blondine. De opvallendste deelnemer is echter Nick. Een volbloed Australiër die in wezen niets te zoeken heeft op het festival, maar uitgenodigd werd door een Zweedse schone. Nick is uitermate cynisch over het festival en steekt zijn mening niet onder stoelen of banken. En dat levert zeer grappige momenten op.
Het is echter ook mooi om te zien hoe de deelnemers, Nick incluis, zichzelf openstellen voor elkaar en voor de camera. En dat is bewonderenswaardig, gezien de diversiteit van de groep. Er is duidelijk getracht een eerlijk beeld te scheppen van een tamelijk bont gezelschap, zonder te verzanden in aapjes kijken. Toch is dat waar het grotendeels op uitdraait. De gemiddelde toeschouwer zal zich verkneuteren om de zweverigheid en naïviteit. Zo doet Siddharta zich voor als soort sjamaan, maar uiteindelijk lijkt hij vooral op seks uit te zijn. Ljus is een onverzettelijke hippie die erg op de lachspieren werkt en vooral problemen heeft om monogaam te blijven. Mervi is vooral hulpeloos en meelijwekkend, maar zorgt onbedoeld voor de meest hilarische scène uit de film. En doordat Nick veruit de meeste ruimte krijgt, is er voor veel sympathie voor het festival aanvankelijk weinig ruimte. Weliswaar maakt zijn cynisme - en dat van de toeschouwer - halverwege plaats voor begrip, maar uiteindelijk houdt dat niet stand.
Three Miles North of Molkom is daarmee een feelgoodfilm die de toeschouwers gegarandeerd aan het lachen krijgt. Hard aan het lachen. Als documentaire heeft hij uiteindelijk weinig om het lijf. Je kunt je echter afvragen of dat ook nodig is. De documentaire is toch vooral een middel om een beeld te schetsen van een bepaald politiek, wetenschappelijk, maatschappelijk of historisch onderwerp, en toevallig is dat onderwerp dit keer een stel knuffelende, sandalendragende hippies die streven naar liefde, vrede en vrije seks.
