Orson Welles, een naam die het hart van menig filmliefhebber sneller zal doen laten kloppen. Zijn meesterwerk, Citizen Kane, wordt door velen terecht gezien als één van de beste films ooit gemaakt. Zac Efron, nog zon naam die vele harten sneller doet kloppen. Ongetwijfeld om geheel andere redenen, maar dat maakt de combinatie er misschien alleen maar leuker op. Want hoe briljant Welles ook was, een commercieel succes is hij in tegenstelling tot Efron nooit echt geweest. Me and Orson Welles heeft het gelukkig in zich om zowel Orson Welles als Zac Efron in de kijker van een geheel nieuwe doelgroep te spelen.
Me and Orson Welles focust zich op de periode voordat Orson Welles naar Hollywood vertrok. Welles is op dat moment nog een jonge en relatief onbekende theatermaker. Arrogant is hij al wel. Welles is pas tweeëntwintig jaar oud (even oud als Zac Efron nu), maar ziet en gedraagt zich toch al als de beste theater- en radiomaker ooit. Welles verschijnt uren te laat op repetities, ziet zijn medemens (zowel zijn acteurs als de vrouwen in zijn leven) als inferieure props en duldt van niemand tegenspraak.
Het is deze Orson Welles met wie de middelbare scholier Richard in aanraking komt. Richard droomt van een carrière op Broadway en als hij toevallig voorbij loopt als Welles een acteur met een eigen mening ontslaat, krijgt hij een rolletje aangeboden in het toneelstuk Julius Caesar. Wat volgt is een spannende week waarin Richard kennismaakt met het hectische theaterleven, de liefde en één van de meest talentvolle en zelfingenomen personen uit de filmwereld.
Waar films over het theaterleven bij mij altijd al een streepje voor hebben, is Me and Orson Welles ook binnen deze categorie nog één van de betere films. Dit komt vooral door Christian McKay, een onbekende Britse acteur die Orson Welles de afgelopen jaren ook al vertolkte in zijn eigen theatershow Rosebud. McKay maakt met zijn Orson Welles een verpletterende indruk die ons tegelijkertijd sprakeloos achterlaat en ons luidkeels doet protesteren tegen zijn afwezigheid bij de afgelopen Oscars. Vooral de scènes waarin hij als Welles tegelijkertijd acteert in zijn toneelstuk en zijn medespelers regisseert zijn weergaloos om te zien.
Eigenlijk past het heel erg bij de persoon die McKay vertolkt, maar toch is het ook wel een beetje jammer dat McKay zo ver boven de rest van de film uittorent. Hierdoor vallen de vele andere kwaliteiten van de film namelijk veel minder op. Denk bijvoorbeeld aan Ben Chaplin en Eddie Marsan, die beiden een zeer knappe acteerprestatie neerzetten. Of denk aan het prachtige theater dat dienst doet als het Mercury Theater, een decor dat ons volledig doet geloven dat hier de grootheid van Orson Welles is geboren. Of denk aan de ijzersterke filmmuziek, die door haar korrelige, gedateerde geluid de film nog authentieker laat overkomen.
Ook Zac Efron moet niet vergeten worden, want hij laat zien dat hij goed kan acteren. Efron werd in 2006 in één klap beroemd door zijn optreden in High School Musical, maar bewijst hier voor het eerst echt een talent te zijn dat we in de gaten moeten houden. Al deze elementen maken Me and Orson Welles tot een film die elke filmliefhebber gezien moet hebben. Want niet alleen is Me and Orson Welles een vakkundig gemaakte en heerlijk luchtige coming-of-agefilm binnen een theatersetting van begin vorige eeuw, de film doet ons ook met nog meer interesse en ontzag kijken naar de films van Orson Welles. En dat maakt Me and Orson Welles tot de boeiendste bioscoopfilm van dit moment.
