Waarom sterven we?, vraagt de zojuist overleden Anna aan begrafenisondernemer Eliot. Om het leven belangrijk te maken, krijgt ze als antwoord. Maar was het leven van Anna wel belangrijk? Was het niet overduidelijk dat ze er niet veel plezier aan beleefde? Is elk leven, hoe onwaardig dan ook, het waard om voor te vechten? After.Life filosofeert er lekker op los, maar eindigt met te veel vragen om daar achteraf mee door te gaan.
Christina Ricci speelt Anna, een basisschoollerares die met weinig vreugde door het leven gaat. Haar relatie met Paul bestaat uit gebrekkige communicatie en veel ruzie. Dit wordt haar fataal als ze op een avond Pauls poging tot een huwelijksaanzoek niet begrijpt en gedumpt denkt te worden. Overstuur stapt ze in haar auto en verongelukt. Anna wordt wakker in de kelder van een uitvaartcentrum. Over haar heen buigt Eliot die haar kalm uitlegt dat ze dood is. Eliot vertelt haar dat het zijn taak is om haar ziel dat te laten accepteren. Hiervoor heeft hij drie dagen, daarna zal Anna worden begraven.
Vanzelfsprekend heeft Anna het moeilijk haar overlijden te aanvaarden. Het feit dat Eliot nog gewoon met haar kan praten maakt het er niet makkelijker op. Eliot zegt een gave te hebben die hem in staat stelt met de doden te kunnen praten zolang hun ziel nog geen rust heeft gevonden. Maar hoe meer Anna haar dood accepteert, hoe meer de kijker Eliot gaat wantrouwen. Want waarom doet Eliot eigenlijk steeds de deur zo zorgvuldig op slot? Is Eliot wel echt een man met een gave? Of hebben we te maken met een gestoorde psychopaat?
After.Life is een film die makkelijk had kunnen ontaarden in een standaard horrorfilm, maar er is gelukkig niet voor deze weg gekozen. De film kent vrijwel geen goedkope schrikeffecten, maar toch blijven de spanning en angst constant voelbaar. Dit is deels te danken aan het mooie spel van Liam Neeson. Zijn extreme kalmte stelt Anna en de kijker net iets te gerust, waardoor wij voortdurend schipperen tussen vertrouwen en wantrouwen.
Ook het kleurgebruik van de film draagt enorm bij aan de ongemakkelijke sfeer. In het uitvaartcentrum is veel paars aanwezig, een kleur die symbool staat voor rouw, maar ook een rustgevende uitwerking heeft. Dit contrasteert mooi met de kleuren in de kelder, die erg kil zijn. En in die kille ruimte bevindt zich Anna in een felrood jurkje, de enige kleur die leven uitstraalt, maar tegelijkertijd ook de kleur van bloed.
Terwijl Anna in het uitvaartcentrum vecht met haar acceptatie van de dood, is Paul er steeds zekerder van dat Anna nog leeft. Hij heeft echter maar drie dagen om dit te bewijzen. In een race tegen de klok doet hij er alles aan om Eliot te ontmaskeren als psychopaat. Doordat de argumenten voor een levende Anna evenredig toenemen met de argumenten voor een dode Anna, brengt de film de kijker voortdurend in vertwijfeling. Dit levert weliswaar een mooie en spannende rit op, maar deze opzet doet de film uiteindelijk meer kwaad dan goed.
