Een groep oude vrienden maakt een film over een groep oude vrienden. Zo wil de film zichzelf graag verkopen. Klinkende namen als Adam Sandler, Kevin James, Chris Rock en Rob Schneider moeten ons vervolgens duidelijk maken dat we een komedie met weinig intelligente grappen kunnen verwachten. Niks mis mee zou je denken, want met Dennis Dugan (Big Daddy, I Now Pronounce You Chuck & Larry) aan het roer kan dat iets heel aardigs opleveren. Ware het niet dat één cruciaal ingrediënt ontbreekt: geslaagde grappen.
Het begint al niet best met een allesbehalve grappige flashback van een basketbalwedstrijd waarmee vijf vrienden onder leiding van een inspirerende coach kampioen worden. Dertig jaar later zijn de vrienden uit elkaar gegroeid en komt de coach te overlijden. Zijn begrafenis dient als reünie en daarvoor worden alle stereotype personages nog even fijntjes geïntroduceerd.
Lenny Mr Hollywood Feder is een agent van diverse Hollywoodsterren. Zijn vrouw is arrogant en zijn kinderen zijn lui en verwend. Eric Lamonsoff is de dikke, onsuccesvolle man van een door haar kinderen geobsedeerde vrouw. Kurt McKenzie is de huisman en voldoet aan alle clichés van een zeurderige, ongeschikte huisvrouw(!). Marcus Higgins is de eeuwige vrijgezel en vrouwenversierder. Rob Hilliard, tot slot, is de alternatieve van het stel met een vrouw die zijn moeder had kunnen zijn. Grappig? Nee, helaas niet. Toch gaan al deze personages inclusief volledige aanhang een paar dagen vertoeven in een gehuurd huis aan het water. Hebben wij even pech.
Adam Sandler speelt zo nu en dan heel verdienstelijke rollen zoals in 2007 in Reign Over Me met Don Cheadle. Met Grown Ups maakt hij weer een film uit het genre dat hem groot maakte. Zoals hij met succes deed bij Big Daddy en The Waterboy schreef hij ook nu het scenario zelf. Helaas lijkt Sandler gezien het ronduit zwakke scenario z'n humor te hebben versleten.
Zijn laatste zelfgeschreven scenario was You Don't Mess With The Zohan, een komedie die totaal over de top was. Nu kiest Sandler voor subtielere personages die allemaal hun persoonlijke problemen hebben. Dat kan, maar dan moeten de 'grappen' wel om te lachen zijn. Ze zijn echter pijnlijk flauw en bovendien consequent slecht getimed. Alleen de bijrol van Steve Buscemi roept een glimlach op, maar meer ook niet.
De slechte timing van de grappen heeft ook alles te maken met de veel te trage montage. Waar een film als deze vooral vaart nodig heeft, lijkt te zijn gekozen voor een rustige vertelling. Het maakt dat je elke grap van mijlenver ziet aankomen en dat je het ene pijnlijke moment na het andere beleeft. Je begrijpt welke grappen de makers voor ogen hadden, maar de uitvoering laat veel te wensen over. Het verhaal zit daarbij zo bomvol stereotypen en clichéontwikkelingen dat het ook niemand zal interesseren. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat vijf komedieacteurs zo níét-grappig kunnen zijn. Pijnlijk voorbeeld: de flauwe grap over het woord wasted, overigens de enige geestesgesteldheid waarmee de film misschien nog is aan te zien.
