Het waren amusante stukjes in Meet the Parents: de ongemakkelijke momenten tijdens de eerste ontmoeting met de schoonfamilie. Greg Focker probeerde zich van zijn beste kant te laten zien, maar werkte zichzelf steeds meer in de nesten. Misverstanden, lompe ongelukken of net de verkeerde woorden gebruiken; het zorgde voor een komisch en afwisselend geheel.
Maar daar bleef het niet bij. In 2004 kwam het vervolg Meet the Fockers. Dezelfde lijn werd verder doorgetrokken en situaties werden banaler en clownesker. De film was meer een aaneenschakeling van rare taferelen dan een vermakelijk of onderhoudend verhaal. Nu is er Little Fockers, het derde en hopelijk laatste deel over Greg en zijn (schoon)familie. Alle personages komen weer langs om meer van hetzelfde te laten zien.
De titel doet vermoeden dat de concentratie hier ligt op de twee kinderen die Greg en Pamela inmiddels hebben, maar eigenlijk hebben die maar weinig met het verhaal te maken. Wel laten ze zien dat er een sprong van tien jaar is gemaakt. In die tijd is er niet veel veranderd. Dustin Hoffman en Barbra Streisand komen weer langs als losbandige hippieouders en yup Kevin is nog steeds hopeloos verliefd op Pamela.
Ook de vertrouwensband tussen Greg en schoonvader Jack is nog altijd gammel. Schoonpa heeft hartproblemen en wil een toekomstig hoofd van de familie aanstellen: Greg is de gelukkige. Jack houdt hem extra goed in de gaten, om zeker te weten dat hij een waardige opvolger heeft gevonden. Weer moet Greg proberen een goede beurt te maken bij zijn schoonfamilie. Dat gaat niet zonder slag of stoot.
De formule begint nogal vermoeiend te worden. Inmiddels weten we wel hoe gemakkelijk Greg zichzelf in de penarie kan werken en hoe kortzichtig en wantrouwig Jack is tegenover zijn schoonzoon. Problemen worden voornamelijk veroorzaakt doordat de één maar een deel ziet of hoort van wat de ander doet. Na al die jaren zouden ze toch beter moeten weten.
Maar het grootste probleem is dat er maar verdomd weinig valt te lachen voor een komedie. Alles moet groter en meer zijn dan de voorgaande delen en dat slaat door naar de verkeerde kant. Het script is een verzameling van vergezochte, infantiele en pijnlijk onleuke fragmenten.
Het verloop van het verhaal lijkt veel op dat van het eerste deel. Daardoor valt het nog meer op hoe gemakzuchtig en grof de variaties op de bekende grappen zijn. Het is een raadsel wat topacteurs als Robert De Niro, Dustin Hoffman, Laura Dern en Harvey Keitel in dit vervolg hebben gezien. Tegen dit scenario is niemand opgewassen.
