De Koreaan Lee Chang-dong maakte eerder naam met onder andere Oasis, over de onmogelijke liefde tussen een debiele jongen en een spastisch meisje, en Secret Sunshine, waarin een moeder letterlijk gek wordt van verdriet na de dood van haar kind. Net als in deze films is de hoofdpersoon van Poetry iemand die niet helemaal geaccepteerd wordt door de samenleving en die smacht naar gevoel, en ja, poëzie in een steeds cynischer wordende wereld met dito leefregels.
Met poëzie bedoelt Lee niet slechts het literaire genre, hoewel dat een prominente rol speelt in de film, maar ook kunst, film en eigenlijk vooral de onzichtbare dingen in het leven die het mooi maken. Dat klinkt misschien vaag, maar in de lelijke wereld waar Lees personages leven is het helemaal niet vreemd dat ze naar iets mooiers zoeken. Mija is een vrouw van in de zestig die krijgt te horen dat ze aan alzheimer in een vroeg stadium lijdt. Ze zorgt voor haar kleinzoon Wook, een nauwelijks pratende scholier die zich alleen maar met televisie en videospelletjes lijkt bezig te houden.
Dankzij een cursus poëzie leert Mija langzaam anders naar de wereld te kijken en dat is nodig. De ellende stapelt zich om haar heen op, met als dieptepunt dat Wook en zijn vrienden herhaaldelijk deelgenomen blijken te hebben aan een routineuze groepsverkrachting met de zelfmoord van het meisje als gevolg. De vaders van alle andere jongens vinden het logisch om met zijn allen de moeder van het meisje af te betalen zodat hun zonen geen problemen krijgen, maar voor Mija is dat niet zo vanzelfsprekend.
Te midden van deze misère probeert zij de schoonheid in alledaagse voorwerpen te vinden om een gedicht te kunnen schrijven, terwijl haar geheugen haar steeds meer in de steek laat. In zekere zin is dat ook wat Lee doet met de film: de verborgen schoonheid vinden in het leven en de persoonlijkheid van Mija, terwijl een cynische (mannen)maatschappij haar in de marge duwt. Dat is de ware poëzie van de film, niet zozeer de letterlijke poëzielezingen in de film, die zeker in vertaling niet echt overkomen en de film af en toe ophouden.
In Poetry presenteert Lee Chang-dong een patriarchale samenleving die problemen probeert op te lossen door er geld tegenaan te gooien. Mija heeft geen geld maar slechts compassie en dus geen plaats in deze cultuur. Ze is een beetje wereldvreemd en gedraagt zich regelmatig op een manier die de mensen om haar heen niet begrijpen. Yoon Jeong-hee geeft prachtig gestalte aan deze oudere vrouw. Soms straalt ze van de levenslust en haar verlangen naar een connectie komt mooi naar voren. Nog indrukwekkender is hoe ze vooral met haar ogen verdriet speelt op een manier die haar dan opeens zeer kwetsbaar en eenzaam maakt. De schoonheid van haar acteerkunst is allesbehalve onzichtbaar en ook die van Lees film blijft niet verborgen.
