Oorspronkelijk heet Pieds Nus (blootsvoets) eigenlijk Pieds Nus sur les Limaces (blootsvoets op de naaktslakken) maar de titel werd voor de Nederlandse release ingekort en vereenvoudigd om het Neerlands bioscoopkassières wat makkelijker te maken. Pieds Nus bekt nu eenmaal wat lekkerder. Het is wel iets minder poëtisch, maar misschien is dat wel toepasselijk voor een film die sporadisch voor lyriek en poëzie gaat, maar het uiteindelijk toch vooral van twee actrices moet hebben die de enigszins gebrekkige uitwerking van hun personages verdoezelen. De zo nu en dan mooie, zonnige plaatjes doen de film ook geen kwaad.
Regisseuse Fabienne Berthaud debuteerde in 2005 met Frankie, een door haarzelf geschreven film over een catwalkmodel dat zich in het eindstadium van haar korte carrière bevindt. Het model werd gespeeld door Diane Kruger, die aan de film begon toen ze nog onbekend was, maar gaandeweg steeds bekender werd omdat ze de tussen de kortstondige opnames door in grotere projecten als Troy, Wicker Park en National Treasure verscheen. Een deel van Frankie werd opgenomen in een kliniek waar ook een klein meisje verbleef dat in haar eigen wereld leefde en zich niets van sociale conventies aantrok.
Hierdoor geïnspireerd sloeg Berthaud aan het schrijven en dat werd een boek, waar nu de gelijknamige film op is gebaseerd. Ze voelde zich aangetrokken tot de vrijheid van het meisje, haar capaciteit om bij het moment te leven en haar abjectie van de maatschappelijke regels die arbitrair op haar overkomen. Het kleine meisje werd de volwassen vrouw Lily, die altijd bij haar moeder op het platteland is blijven wonen terwijl haar zus Clara rechten ging studeren en met een advocaat trouwde. Als hun moeder overlijdt voelt Clara zich verplicht voor Lily te zorgen in hun ouderlijk huis, wat tot frictie leidt tussen de zussen maar ook tussen Clara en haar man. Vooral als Clara zich gaat afvragen of de ietwat achterlijk lijkende Lily misschien wel de slimste van de twee is.
Met behulp van Pascal Arnold bewerkte Berthaud haar eigen boek tot script en castte haar muze als de verantwoordelijke, volwassen Clara. Ludivine Sagnier is haar kinderlijke zus Lily. Beiden passen erg goed in hun rollen, Kruger is erg ingetogen en subtiel (en geheel overtuigend als Française), Sagnier uitbundig en schaamteloos. Het is niet dat Lily achterlijk is; ze is wel degelijk slim (haar scherpe perceptie van andermans gevoelens is hier een voorbeeld van) maar ontzettend wereldvreemd. Ze negeert sociale normen en conventies omdat ze het bestaan ervan ontkent of ze niet kan accepteren.
Berthaud is duidelijk gefascineerd door haar hoofdpersoon en die liefde is voelbaar, maar de balans die wel degelijk gezocht wordt - we kijken toch enigszins naar Lily door de ogen van Clara - slaat wat door in het voordeel van Lily, waardoor Berthaud aan de oppervlakte blijft. De problematiek tussen de twee zussen was gebaat geweest bij wat meer diepgang en was dan interessanter geweest. Desalniettemin brengt Berthaud het zonovergoten Franse platteland met behulp van cinematografe Nathalie Durand fraai in beeld en dat levert een paar lyrische momenten op die de film net wat meer cachet geven.
