Never Let Me Go is de verfilming van Kazuo Ishiguros gelijknamige bestseller. Regisseur Mark Romanek stond voor een zware taak, want Ishiguros vorige boekverfilming, The Remains of the Day, leverde één van de meest geprezen Britse films ooit op. Romanek wist zich te omringen met louter grote talenten. Zowel de cast als crew maken van Never Let Me Go een nieuw Brits meesterwerk.
Voor wie het boek niet gelezen heeft kan de plot van Never Let Me Go als een grote verrassing komen. Geen samenvattingen lezen is dan ook aan te raden, want die willen het één en ander nog weleens verklappen. Om dat te voorkomen hierbij alleen een algemene omschrijving.
Hartsvrienden Kathy, Tommy en Ruth brengen hun jeugd door in Hailsham, een ogenschijnlijk idyllische kostschool op het Engelse platteland. In tegenstelling tot leeftijdsgenoten zijn hun levens echter al voor hen uitgestippeld. Niemand lijkt van plan hun dat te vertellen, maar steeds meer dingen wijzen op een voorbestemd lot dat hen te wachten staat. Wanneer ze de beschermde omgeving van de school achter zich laten, worden ze niet alleen geconfronteerd met diepe gevoelens van liefde, jaloezie en verraad, maar ook met hun onvermijdelijke lot.
De drie hoofdrolspelers Carey Mulligan, Keira Knightley en Andrew Garfield spelen allen fenomenaal. Mulligan, die de centrale rol heeft, bewijst opnieuw één van de grootste Britse acteertalenten te zijn. Wat Never Let Me Go echter zo bijzonder maakt is dat de jonge Kathy, Tommy en Ruth nagenoeg even indrukwekkend worden neergezet als hun oudere evenknieën. Ze worden gespeeld door respectievelijk Izzy Meikle-Small, Charlie Rowe en Ella Purnell. De eerste twee weten de bijzondere band tussen Kathy en Tommy al vanaf het prille begin geloofwaardig te maken in de kleinste details. Hun spel is in vergelijking met veel andere kindacteurs een verademing. Charlotte Rampling als hoofd van Hailsham en met name ook Sally Hawkins als de moderne en rebelse begeleider Miss Lucy weten daarnaast op gepaste wijze een bijzondere bijdrage te leveren met hun bijrollen.
Scenarioschrijver Alex Garland (28 Days Later, Sunshine) koos ervoor om de kijker, die niet bekend is met het boek, op dezelfde geleidelijke wijze bekend te maken met het lot van de kinderen als zijzelf doen gedurende hun jeugd. Het maakt het schrijnende verhaal nog realistischer en indringender. Niet alleen de vertelling is rustig en gedegen, eigenlijk alle facetten van de film zijn met zorg en passie gemaakt.
Toch ligt bij het scenario eigenlijk het enige kritiekpunt. De vraag die je als kijker terecht stelt - waarom verzet niemand zich tegen het systeem en vluchten ze niet voor hun lot? - wordt in de film niet gesteld. Vanuit de hoofdpersonages is dat nog te begrijpen, ze zijn hun hele leven immers geïndoctrineerd en weten niet beter. Maar als kijker verwacht je dat iemand hem stelt, bijvoorbeeld Miss Lucy.
Je vergeeft het de makers echter snel, want er valt zoveel te genieten. Zo is de cinematografie van Adam Kimmel (Capote) in één woord wonderschoon. Het kleurgebruik dient niet alleen om de sfeer van vervreemding en tijdloosheid te creëren, maar ook om de verschillende hoofdstukken binnen het verhaal te onderscheiden. De meeste indruk maken echter de diverse shots die zo mooi zijn dat je ze op schilderijformaat aan je muur zou willen hebben hangen.
Naast de cinematografie is ook de sfeervolle en emotioneel geladen soundtrack van een ware schoonheid. Hij komt van de hand van de wat onbekende Rachel Portman die toch al een indrukwekkend cv blijkt te hebben (onder andere The Cider House Rules en Chocolat). Ook de montage en het productiedesign dragen hun steentje bij. Aan regisseur Mark Romanek uiteindelijk de lastige taak een gepaste verhouding te vinden zodat niets ondergesneeuwd zou raken noch de overhand zou nemen. Het lukte hem op ingetogen maar prachtige wijze.
