Een jaar lang heeft een team onderzoekers dit materiaal bestudeerd om te zien of het echt was of niet. De conclusie was dat het echt was. Met die verificatie moet de kijker het doen. Het is een lachwekkend slechte poging om de beelden uit The Troll Hunter een extra waarde mee te geven, maar het is ook juist de bedoeling om dat door te laten schemeren. De Noorse film trekt het genre van de mockumentary in het belachelijke en dat levert een aanstekelijke parodie op.
In de eerste twintig minuten lijkt The Troll Hunter het inmiddels bekende pad van de nepdocumentaire af te struinen. Een groepje studenten gaat met een camera op stap en komt per ongeluk in een gevaarlijk gebied terecht. Schokkerige, donkere beelden in de bossen, gehijg en paniekerig geschreeuw, en dan opeens een gigantische driekoppige trol, die van achter de bomen komt opdoemen. Eng? Nee, niet echt, maar wel geestig. Vooral naarmate we meer te weten komen over de gang van zaken bij het trollenjagen en de manier waarop de Noorse overheid de beesten voor de samenleving geheim probeert te houden.
De drie studenten gaan op stap met een medewerker van de TSC (de Troll Security Service) die hun de ins en outs van zijn beroep vertelt. Als lokaas gebruikt hij bijvoorbeeld het bloed van een christen (trollen hebben een hekel aan christenen) of een berenklem met een baksteen en houtskool (onweerstaanbaar voor een trol). The Troll Hunter zit vol met dat soort hilarische details die terloops worden gebruikt om de wereld van het trollenbeheer levendig te maken.
De film werkt dus voornamelijk op de lachspieren, maar wordt richting het einde intenser en heeft een paar gedenkwaardige momenten, zoals de cameraman die metershoog de lucht in wordt getild en de achtervolgingsscène over een besneeuwde weg met een gigantische trol in de achteruitkijkspiegel.
Buiten die twee momenten is The Troll Hunter zelden eng of spannend, maar het gaat dan ook meer om de humoristische insteek. Films als The Blair Witch Project en Paranormal Activity maakten hun verhaal griezeliger door de kijker te laten twijfelen of hij naar echt materiaal keek. The Troll Hunter gebruikt dat idee om het absurder te maken. Het levert een originele en gevatte parodie op; een nepdocumentaire die zijn eigen genre op de hak neemt.
