Na tien jaar en acht films loopt de Harry Potter saga dan toch ten einde. Eindelijk zijn hier de climax, confrontatie en conclusie waar alle fans op hebben gewacht. Eerst werd het zevende en laatste boek opgesplitst in twee delen, waardoor de eerste van de twee films, die vorig najaar in de bioscoop verscheen, vooral bestond uit een lange opbouw naar een climax die nooit kwam. Nu wordt verwacht dat de kijker voor dit tweede deel van de afsluitende film nog een hoop extra geld ophoest voor een duurderde, maar totaal overbodige, conversie naar 3D die op een enkele scène na bijzonder weinig toevoegt.
Gelukkig verpest dit de film niet door het beeld té donker te maken, zoals wel eens eerder is gebeurd met donkere films in 3D. Deze keer zorgt de 3D in een actiescène in het begin van de film, waarin de hoofdpersonen in een soort achtbaanrit belanden, in een aantal shots vanuit het perspectief van de personages zelfs voor diepere immersie in de actie. Verder is de film echter duidelijk niet gefilmd voor 3D.
Aan het begin van dit allerlaatste deel zijn Harry, Hermione en Ron nog steeds op zoek naar de overgebleven Horcruxen, waar delen van de ziel van Voldemort in zijn opgeslagen zodat hij nooit helemaal kan sterven. De jonge helden vernietigden er eerder al drie en hebben er nu nog vier te gaan. Daarnaast moeten ze voorkomen dat de drie Deathly Hallows in handen van de schurk zonder neus vallen, waarmee hij ook de dood zou kunnen afhouden. Tenslotte hangt Harry nog de confrontatie met Voldemort boven het hoofd omdat voorspeld is dat de een de ander moet doden.
Hoewel het laatste boek werd opgesplitst in twee films, moet ook in dit laatste deel nog een groot deel van de plot afgewerkt worden. Als gevolg hiervan bezwijkt de film bijna onder de vele flashbacks en uitleggerige scènes die de vaart uit het verhaal halen. Aan de andere kant zorgen die uitweidingen naar het verleden ook voor de nodige rustpunten tussen de vele actiescènes. Want doordat het eerste deel vooral uit opbouw bestond, krijgen we nu voornamelijk de climax.
Geen aardse kleurschakeringen, luidde ooit het devies bij de televisieserie Miami Vice, en regisseur Yates en cameraman Serra namen dit ter harte voor hun koele en grauwe kleurenpalet dat bovenal uit veel zwart en blauw bestaat. Slechts de kleren van Hermione en het haar van de Weasley's vallen uit de toon. Het is een palet dat past bij de haast apocalyptische sfeer van de film, die nog het best naar voren komt in een scène na Voldemorts grote aanval op Hogwarts: in de grote hal worden gewonden verzorgt naast het puin, worden de doden toegedekt en heerst een sfeer van verslagenheid; het zou zo een scène uit een film over de Eerste of Tweede Wereldoorlog kunnen zijn.
Tussen al het geweld en de indrukwekkende actiescènes zijn het echter de kleine momenten van bijfiguren die het leukst zijn. Professor McGonagall die met plezier de verdediging van Hogwarts voorbereid, Molly Weasley die opkomt voor haar kinderen en Neville Longbottom die eindelijk ook een belangrijke heldenrol krijgt toebedeelt, hoewel zijn laatste scène wat potsierlijk is. Daarbij vergeleken stellen sommige cruciale scènes rondom de hoofdpersonen ietwat teleur, scènes die met name tegen het einde aan wat in clichés vervallen. Zeker de epiloog is vrij flauw en zoetsappig, en eigenlijk verdienen de film, reeks en fans beter dan dat als afsluiting.
