Fans van bovennatuurlijke superhelden konden de afgelopen jaren hun hart ophalen. We maakten kennis met rivaliserende mutanten in de X-Men-films, de menselijke spin in de Spider-Man-trilogie, en met de leden van een speciaal team. Ingewijden weten allang wat een experimenterende professor, een rijke wapenhandelaar en een Noorse god met elkaar te maken hebben. De Hulk, Iron Man en Thor komen in 2012 samen als The Avengers, maar niet voordat er nog een held is geïntroduceerd.
Aan het filmpubliek dan, stripkenners weten al over wie het gaat. Het was 1941 toen Marvels eerste editie van Captain America ophef veroorzaakte in de Verenigde Staten. De tekening van een supersoldaat die Hitler een stomp geeft, nog voordat Amerika iets met WOII te maken had, was een speels, maar ook zeker een gewaagd politiek statement. In de geest van de tijd heeft regisseur Joe Johnston (Jumanji, The Wolfman) de strip tot leven gebracht. Speels is zijn wending aan de geschiedenis nog steeds, maar gewaagd is het niet te noemen; het verhaal zit helaas vol met clichés.
Het begint allemaal met de tengere Steve Rogers, die niets liever wil dan nazis grijpen. Hij wordt vanwege zijn conditie en postuur afgekeurd, maar krijgt dankzij zijn doorzettingsvermogen toch toegang tot een speciale soldatengroep. De magere soldaat schopt het ver, want niet veel later mag hij het proefkonijn zijn voor de nieuwe uitvinding van Howard Stark (gaat er bij de kenners al een belletje rinkelen?). Na afloop is hij aanzienlijk gegroeid -in lengte en spieren- en klaar om zijn bovennatuurlijke krachten te botvieren op Duits gespuis.
In Europa zwaait namelijk niet alleen Hitler met de scepter, maar ook officier Schmidt, die na eenzelfde experiment als Rogers is veranderd in een roodhoofdige maniak met vernietigingszucht op wereldschaal. Net als bij de recente prequel in de X-Men-reeks, wordt er zo een superhelden-draai aan de geschiedenis gegeven. Daar is hier wel minder inventief mee omgegaan, maar ertegenover staat een jaren 40-aankleding die compleet authentiek aanvoelt, gecombineerd met actiescènes en special effects van de bovenste plank. Het knapste effect is al ingezet voordat de uitzinnige gevechten losbarsten: het brede postuur van Chris Evans is in het eerste half uur met de computer feilloos teruggebracht naar een haast anorectisch lichaam.
Dat Captain America toch weinig opwindend uitpakt, ligt aan de voorspelbare en clichématige lijn die het verhaal volgt. Niet veel spanning dus, ook omdat onze superheld zich te vaak langs legers en tanks werkt zonder daarbij een schrammetje op te lopen. Wie daar mee kan leven zal zich met deze film over de eerste Avenger prima kunnen vermaken, en handenwrijvend uitkijken naar volgend jaar.
