De laatste paar jaar besteedt de media steeds meer aandacht aan de wereldwijde ondergrondse seksindustrie. Verborgen camera's filmen hoe vrouwen worden verhandeld en vervolgens in een nachtmerrie terechtkomen. In het op feiten gebaseerde The Whistleblower wordt de seksindustrie in het naoorlogse Bosnië aan de kaak gesteld. Deze bloeit op door de aanwezige VN-militairen, die niet alleen graag een bezoek brengen aan de bordelen, maar ook helpen bij het 'trafficken' van de vrouwen.
Kathryn Bolkovac is een Amerikaanse politieagente die in 1999 een baan aanneemt bij de VN om te helpen de orde te bewaren in Bosnië. Bij een inval in een afgelegen kroeg treft Kathryn kamers aan met sloten erop en foto's waarop te zien is hoe meiden op verschrikkelijke manieren worden misbruikt. Kathryn schrikt van het feit dat op veel fotos VN-militairen te zien zijn, die zich schuldig maken aan deze praktijken. Wanneer ze probeert dit aan te kaarten bij haar baas, wordt ze van het kastje naar de muur gestuurd. Kathryn geeft echter niet op en gaat zelf op onderzoek uit. Ze ontdekt hoe groot de ondergrondse seksindustrie in Bosnië is en dat deze kan bestaan door de corruptie van plaatselijke regeringsfunctionarissen en de aanwezige VN-militairen.
The Whistleblower is een onewomanshow van Rachel Weisz die het karakter van Kathryn Bolkovac vol overtuiging neerzet. Het is waarschijnlijk haar beste acteerprestatie sinds The Constant Gardener. Weisz is een geweldige actrice en grijpt deze rol aan om te laten zien wat ze allemaal in huis heeft. Alleen al vanwege de manier waarop ze alle facetten van Kathryns karakter vorm weet te geven, is deze film al de moeite waard.
Het onderwerp van de film is schokkend en regisseur Larysa Kondracki deinst er in haar debuut niet voor terug om deze verschrikkingen exact en zo waarheidsgetrouw mogelijk te laten zien. Het maakt de film soms moeilijk te bekijken, bijvoorbeeld wanneer een meisje wordt verkracht. Maar de boodschap komt met die scènes wel goed over. Het is precies wat Kathryn indertijd ontdekte en waardoor ze zich gedwongen voelde er iets aan te doen. Wat ook goed naar voren komt in de film is de bureaucratie die ontstond bij de wederopbouw van Bosnië. Wanneer je ziet hoe Kathryn iets simpels gedaan probeert te krijgen en daarbij geen stap verder komt, voel je haar frustratie.
Hoewel het onderwerp blijft boeien en Weisz als Bolkovac werkelijk fantastisch is, heeft de film ook zijn mindere kanten. Sommige personages worden geïntroduceerd alsof ze een belangrijke rol gaan spelen in het verhaal, om vervolgens nagenoeg te verdwijnen. Je krijgt daardoor het gevoel dat er veel geknipt is in de film om hem tot een kortere speelduur terug te brengen. Het verhaal komt bovendien een beetje langzaam op gang. Er wordt aan het begin veel aandacht besteed aan de reden achter Kathryns vertrek naar Bosnië en hoe moeilijk het voor haar is om haar dochter achter te laten in Amerika en hoe moeizaam ze aardt in Bosnië. Omdat The Whistleblower gebaseerd is op het boek dat Bolkovac schreef over haar bevindingen in Bosnië, voelde Kondracki zich misschien gedwongen haar hele geschiedenis neer te zetten. Dat had echter niet gehoeven. Het achterwege laten van sommige melodramatische stukjes had de film juist sterker gemaakt. Nu leiden ze alleen maar af.
The Whistleblower is geen perfecte, maar wel een goede film. Het schetst met succes een beeld van het bureaucratische en corrupte naoorlogse Bosnië en geeft ook een eerlijke glimp in de verborgen seksindustrie van het Oostblok. Geheel bevredigend is de film niet, omdat er geen oplossing komt voor het probleem. Aan de andere kant: in het echt is die oplossing er ook niet. Dat zet je aan het denken; waarschijnlijk ook een bedoeling van de filmmaker.
