Pedro Almodóvar is één van Europas meest vooraanstaande regisseurs. Een echte auteur die regelmatig soortgelijke thema's behandelt, dezelfde ingewikkelde verhaalstructuren terug laat komen en al zijn films van eenzelfde eigen opvallende visuele stijl voorziet. Dat handelsmerk zorgt ervoor dat zelfs een film die niet tot de betere uit zijn oeuvre behoort nog interessant is om naar te kijken. La Piel Que Habito, oftewel 'de huid waarin ik leef/woon' haalt niet het niveau van Todo Sobre Mi Madre, Hable Con Ella of Volver maar is desondanks een zeer vermakelijke thriller.
Almodóvar is niet altijd de gerenommeerde regisseur geweest die hij nu is. Na een aantal korte films in de jaren zeventig maakte de toen ook al openlijk homoseksuele filmmaker zijn eerste lange speelfilms begin jaren tachtig. Deze reacties op het fascistische regime van Franco, pas enkele jaren nadat Spanje een democratie was geworden, deden veel stof opwaaien. De uitbundig soapachtige plots, in vergelijking waarmee zelfs de Spaanse telenovela onderkoeld lijkt, de combinatie van zwarte humor en melodrama en weelderig uiterlijk kenmerkten al snel zijn films. Vanaf de film Matador in 1986 kwam daar ook een vernuftige behandeling van volwassen thema's bij en tien jaar later werd ook Almodóvars visuele stijl verfijnder, waardoor hij uiteindelijk volop gerespecteerd werd.
Dankzij de films die hij eind jaren negentig en in de eerste helft van het afgelopen decennium maakte, wordt de Spanjaard nu tot de grote filmers van Europa gerekend. Waar hij als jonge regisseur graag shockeerde om het shockeren, zette hij later extreem materiaal in om subtielere punten te maken. Zijn nieuwste film lijkt qua onderwerp echter verdomd veel op Átame! uit 1990, wat toen de doorbraak van een jonge Antonio Banderas betekende. Hij keert nu terug en speelt wederom een man die een vrouw gevangen houdt in zijn woning. Ditmaal is dat echter een groot, afgelegen landhuis, is hij een rijke dokter en is zijn gevangene geen pornoactrice maar een vrouw op wie hij experimentele huidtransplantaties uitvoert.
Zijn motivatie hiervoor en de manier waarop hun vreemde relatie zich ontwikkelt, maken deel uit van een typisch ingewikkeld Almodóvar-plot. Nodeloos gecompliceerd noemen sommigen het ook wel, en dat is misschien geen onterechte kritiek. De Madrileen speelt een spel met verhaallijnen, plotwendingen en onthullingen, een beetje zoals hij deed in La Mala Educación maar dan beter. De afstandelijkheid die hij toen hanteerde keert nu ook terug, maar dat past deze keer beter. De film wordt immers vooral verteld vanuit het oogpunt van de 'dader'.
Een meer dramatische aanpak zou de complexe moraliteit van de film wat al te ongemakkelijk maken en dergelijke provocatie heeft Almodóvar hier niet voor ogen. Wel is zijn kritiek op de moderne beeldvorming van de vrouw in de westerse maatschappij stevig. De manier waarop de dokter zijn slachtoffer observeert en 'zijn' nieuw ontworpen huid opdringt spreekt boekdelen. De regisseur doet dit uiteraard met zijn kenmerkende unieke kleurenpalet en alles oogt zeer prettig. Ondanks de afstandelijkheid is de film toch behoorlijk spannend en de slimme opbouw van het zo ingewikkelde verhaal houdt de spanning vast en de kijker op het verkeerde been. Almodóvar mag dan bovenal een filmisch spelletje spelen, het is fijn om door de meester bespeeld te worden.
