In het financieel succesvolle en Oscarwinnende Happy Feet uit 2006 werd een pinguïnwereld geschetst waarin elke pinguïn zijn eigen levenslied had en daarmee zijn levenspartner kon vinden. Hoofdpersoon Mumble had dat niet, maar vond zijn levenspartner uiteindelijk via zijn tapdanstalent. Een simpel en duidelijk verhaal. In Happy Feet 2 is het echter lange tijd veel minder duidelijk welke kant het verhaal opgaat. En na afloop van deze rommelige film met mooie, maar vooral schattige animaties en een vracht aan bekende liedjes, weten we het eigenlijk nog steeds niet.
Dit tweede deel, de eerste geanimeerde speelfilm van Dr. D Studio's (opgezet door George Miller en Doug Mitchell, beiden verantwoordelijk voor onder andere Happy Feet en Babe: Pig In The City), begint met een grootse opening waarin honderden pinguïns zingen en een volwassen Mumble zijn draai als tapdanser volledig heeft gevonden. Zijn zoon Erik vindt het allemaal maar niks en wanneer hij zichzelf voor gek voelt gezet, loopt hij samen met twee vriendjes de zojuist vertrokken Ramon achterna. In diens leefgroep ontmoet Erik de vliegende pinguïn Sven van wie hij diep onder de indruk is. Mumble is intussen ook die kant op gereisd om de weggelopen kinderen weer mee naar huis te nemen. Bij thuiskomst blijkt zich een natuurramp te hebben voltrokken: het hele keizerpinguïnvolk is ingesloten door een enorme ijsberg. Mumble zal alles op alles moeten zetten om het volk, waaronder zijn vrouw Gloria, te redden.
Er worden dus verschillende verhaallijnen uitgezet, waaronder die van de twee nieuwe personages: de garnalen Will en Bill. Zij hebben ook nog een aanzienlijk aandeel in het verhaal. Maar de diverse verhaallijnen en thema's gaan vooral langs elkaar heen en enkele worden gewoon vergeten. Zoals die van de kleine Erik die niks met zingen of dansen heeft. Nadat dat probleem aangekaart is, wordt er nooit meer echt op teruggekomen. Ook andere verhaalelementen zijn vreemd. Mumble is bijvoorbeeld niet langer de echte hoofdpersoon, maar wie of wat dat dan wel is, blijft vaag. Dat is ook niet gek, want er worden simpelweg te veel thema's en problemen uitgestrooid. Want naast persoonlijke, vaderzoon-, vriendschaps- en liefdesproblemen wordt er uiteraard ook nog een minuscuul lijntje getrokken naar het veranderende klimaat. Het zal allemaal wel denk je als volwassene al snel.
De animaties zien er verzorgd uit en met name de beelden van de onderwaterwereld zijn ronduit prachtig. Wat verder opvalt zijn de vele schattige, pluizige diertjes met grote heldere ogen die duidelijk geïnspireerd zijn op bekende Disneyfiguurtjes. Voor de mensen in de film werden reallifebeelden gebruikt en dat helpt om de film nog enigszins realistisch te houden. De soundtrack bevat vooral een vrachtlading aan bekende popnummers en is daarmee vooral erg makkelijk gekozen. Het werkt op sommige punten, maar op veel andere momenten wekken al die pinguïns die losgaan op de laatste topveertignummers ook vooral irritatie op.
Wat betreft de stemmencast moest de in 2009 plots overleden Brittany Murphy vervangen worden als stem van Gloria. Pink neemt die taak in dit tweede deel heel respectabel op zich. Verder keren de bekende namen terug en doen dat naar behoren. Tevens hebben Brad Pitt en Matt Damon leuke bijrollen als twee garnalen. In de Nederlandse stemmencast horen we Alain Clark als Mumble, Robert ten Brink als Lovelace, Edwin Evers als Will, Guus Meeuwis als Bill en Edsilia Rombley als Gloria. Laatstgenoemde weet met haar mooie volle stem als enige echt te verrassen bij de gezongen nummers.
Happy Feet 2 zal de Oscar dit jaar hoogstwaarschijnlijk niet winnen, vooral omdat hij helaas niet in de categorie animatiefilm die ook leuk is voor volwassenen valt. Een lastige categorie zo blijkt maar weer eens, eentje waar vooral Disney en Pixar toch altijd weer in uitblinken. Voor de kleintjes heeft de film echter wel genoeg moois, schattigs en hips te bieden.
