Niet iedereen was te spreken over Guy Ritchies interpretatie van Sherlock Holmes. De regisseur, eerder verantwoordelijk voor prettig luidruchtige actiefilms als Lock, Stock & Two Smoking Barrels en Snatch., maakte geen verfilming zoals tientallen van zijn voorgangers hadden gedaan. Sherlock was niet meer de stoffige detective met jagerspetje en ruitjesjas, maar een vechtende en rennende actieheld die zo nu en dan ook gewiekst en komisch uit de hoek kon komen. James Bond eigenlijk, maar dan eind negentiende eeuw.
Dat Ritchie niet trouw was aan de klassieke boeken van Arthur Conan Doyle zal voor fans misschien een doorn in het oog zijn geweest, maar iemand die uit was op een avondje onvervalst plezier hoefde niet teleurgesteld de bioscoopzaal te verlaten. Hoewel je ook weer niet te veel moest nadenken bij de nieuwe verfilming, want veel diepgang of onvoorspelbare situaties kwamen er niet in voor.
Maar de formule werkte. Sherlock Holmes werd een kassucces dat vroeg om een vervolg. Natuurlijk om nog meer geld te verdienen, maar ook omdat er aan het eind een nieuwe schurk was geïntroduceerd. Het werk van een detective houdt nooit op. Inmiddels zijn we twee jaar verder en is het vervolg gerealiseerd, opnieuw onder regie van Ritchie. Zoals wel vaker bij een tweede deel is A Game of Shadows groter en meer, maar in het geval van Sherlock Holmes pakt dat goed uit.
Om een wereldoorlog tegen te gaan, moet Holmes in dit nieuwste deel professor Moriarty (de schurk die aan het eind van het eerste deel werd genoemd) zien te grijpen. Hulp komt opnieuw in de gedaante van Watson en een vrouwelijke compagnon. Niet dezelfde vrouw, want net als James Bond krijgt ook Sherlock nieuwe Holmes-girls. Dat is nu een waarzegster, die indirect betrokken blijkt bij de plannen van Moriarty.
In de tijd dat dit nieuwe avontuur zich afspeelt, heeft de Eerste Wereldoorlog nog niet plaatsgevonden, dus hadden de scenaristen de vrijheid om kleine verwijzingen naar de loop van de geschiedenis te geven. Leuk gedaan, maar het zijn slechts subtiliteiten binnen een geheel dat barst van de plotwendingen en wilde actie- en achtervolgingsscènes.
Vanaf de eerste minuut gaat Ritchie zijn film in met een hoog tempo, dichtgesmeerd met muziek en springend van gevecht naar achtervolging naar nieuwe onthulling. Afgezien van de korte pauzes houdt hij dat tempo de hele film vast (dat is ruim twee uur). Met die wilde energie, visueel hoogstaande actiesequenties en een onderhoudend verhaal, koppelt hij zich zo nog meer los van de klassieke boekenreeks. Dat maakt dit vervolg beter dan zijn voorganger.
Je kunt je vervolgens afvragen of de gevestigde naam van Sherlock Holmes nog wel bij zon op zichzelf staande actiefilm hoort. Maar flauwe marketingtruc of niet, het eindresultaat biedt een dikke twee uur vermaak.
