Er was eens een Franse arts die tientallen jaren zijn praktijk in het Marokkaanse Casablanca voerde. Deze Georges Burou begon in de jaren vijftig met het uitvoeren van baanbrekende operaties. Het veld waarin de chirurg zich begaf was in die tijd door zijn vakgenoten nog nauwelijks verkend. Veel van de verrichtingen die Burou uitvoerde, moest hij zelf eerst uitvinden. Zijn patiënten, die als herboren weer naar buiten kwamen, refereren aan de arts als een ware wonderdokter. Het waren allemaal mannen die na de heftige operaties als volwaardig vrouw door het leven mochten.
Documentairemaker Michiel van Erp legde in 2000 voor de televisieserie Ons Genoegen een vijftal vrouwen vast. Een van hen was een transseksueel die door de andere hoofdpersonen niet echt serieus werd genomen. Op basis van deze ervaring en een eerdere documentaire over heteroseksuele travestieten die een dubbelleven leidden, besloot Van Erp om jaren later vijf vrouwen te portretteren die een seksetransformatie hebben doorgemaakt. Ze hebben gemeen dat ze allen door die zelfde dokter Burou een gelukkiger bestaan hebben gekregen. Van Erp houdt het dit keer niet binnen onze landsgrenzen. Naast de Nederlandse schoonheidsspecialiste Colette laat hij ons kennismaken met de Vlaamse Corinne, de Duitse Jean en de Britse April.
Eerst maken we één voor één kennis met de dames. Zo zien we Corinne een bezoek brengen aan het graf van Burou. Haar beste vriendin weet niet dat Corinne ooit als man geboren is. De Franse variétéartieste Bambi komt slechts vlug voorbij, als Corinne die ze nog van vroeger kent, haar opzoekt. Colette heeft er een fijne relatie opzitten met een man die altijd op de hoogte is geweest van haar geslachtsverandering en die nog steeds haar beste vriend is. De chique dame April wordt door haar Franse vrienden als een koningin behandeld. Maar er is ook een keerzijde: Jean worstelt met haar identiteit. Ze heeft geen spijt van de operaties, maar voelt zich tussen twee werelden gevangen en is zelfs gestopt met het slikken van hormonen.
Van Erp heeft de indrukwekkende eigenschap dat hij zijn onderwerpen met een flinke knipoog en kwinkslag, maar ook altijd met een flinke dosis respect benadert. Deze kwaliteit is dan ook precies wat een documentaire als I Am a Woman Now zo sterk maakt. De dames die voorbij komen rekenen af met de vele stereotypen en vooroordelen die er nog in de samenleving leven. Ze komen uit verschillende generaties en hebben allemaal hun eigen verhaal. Ze hebben gemeen dat ze in hun jonge jaren een belangrijke stap hebben genomen en hun gevoel hebben gevolgd. Dat hun omgeving ze dat niet altijd in dank heeft afgenomen, nemen ze op de koop toe.
Deze innemende documentaire komt voort uit Van Erps bewondering voor mensen die hun eigen dromen najagen. Zijn betrokken manier van filmen en interviewen heeft geleid tot een intiem portret, waarbij alle aspecten van de vijf complexe levens aan bod komen. Door continu op een prettig tempo langs de verschillende hoofdpersonen te zappen ontstaat een compleet en afwisselend beeld, waarbij de kijker zelf de verbanden kan leggen. Net als in eerdere (televisie)films als Pretpark Nederland en Vergeet Mij Niet zien we hier geen freaks maar echte mensen die hun vertrouwen in de filmmaker hebben gelegd. Hun levens worden vastgelegd zonder al te veel poespas of ingewikkelde montages. Puur en oprecht.
I Am a Woman Now bevat geen zielige verhalen over hoe moeilijk het leven van een transseksueel wel niet kan zijn. Van Erp legt de kracht van deze dames bloot. Daar zou toch iedereen zich mee moeten kunnen identificeren. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen voor Van Erps eerste echte schreden buiten het documentairegenre, in een televisieserie over het leven van Ramses Shaffy en Liesbeth List.
