Zeven Britse gepensioneerden met uiteenlopende levens en karakters worden geconfronteerd met een marginaal bestaan als vijfenzestigplusser, troosteloze aanleunwoningen en bemoeizuchtige (schoon)zonen. Elk van hen komt in deze levensfase voor een moeilijke keuze te staan. Op die leeftijd plan je niet vooruit, I dont even buy green bananas, horen we Muriel zeggen. Maar als ineens een gelikte reclamefolder een luxueus resort in India aanprijst, het Best Exotic Marigold Hotel, pakken ze stuk voor stuk halsoverkop hun koffers. De oudjes gaan hun geluk beproeven aan de andere kant van de wereld.
Als eerste is daar de sympathieke Evelyn. Haar recentelijk overleden man heeft haar achtergelaten in eenzaamheid en afhankelijkheid, maar ook in een huis dat ze niet meer kan betalen. Hork Muriel zou het niet in haar hoofd halen haar woonplaats te verlaten, ware het niet dat ze in India meteen een nieuwe heup kan krijgen terwijl ze in eigen land op de wachtlijst moet. De ouwe vrijster is een zuurpruim van de bovenste plank: egocentrisch, onuitstaanbaar en ronduit racistisch. Rechter Graham, als enige eerder in India geweest, wordt meteen als de leider van de groep beschouwd. Terwijl nou juist zijn motieven om naar het Oosten af te reizen niet helemaal duidelijk zijn. Het reisgezelschap is niet compleet zonder het echtpaar Douglas en Jean, een huwelijk waarin zij de broek aanheeft en hij alles al veel te lang laat en toelaat. En dan zijn daar nog de vrouwenmagneet Norman en mannenverslindster Madge, die door een gemeenschappelijke zoektocht naar hartstocht aan dezelfde bar belanden en aldus geconfronteerd worden met hun opgetrokken maskerade, hun stijgende leeftijd en daarmee dalende kansen.
Alle zeven hebben zo hun eigen redenen voor het maken van de reis en hun zaken om mee in het reine te komen. Eenieder is op zoek naar iets, of het nu zelfredzaamheid, boetedoening of een vermogende maharadja is. Aangekomen bij het hotel blijkt van de beloofde luxe maar weinig waar te zijn. Waar uitbater Sonny een mondain resort ziet, ziet ieder ander een stoffig bouwval. De piepjonge eigenaar is vastberaden het project dat zijn vader startte tot een goed einde te brengen, hij zal van het hotel een succes maken. De charmante Sonny kan het niet lang kwalijk genomen worden en het bejaarde genootschap ziet zich genoodzaakt er het beste van te maken.
De komedie, gebaseerd op de roman These Foolish Things van Deborah Moggach, komt uit de koker van John Madden, die met Shakespeare in Love zeven Oscars in de wacht sleepte. Met The Best Exotic Marigold Hotel heeft de Britse regisseur opnieuw een innemende komedie gemaakt. De film doet ook meer dan eens denken aan Slumdog Millionaire en niet alleen omdat beide in India gesitueerd zijn en we in uitbater Sonny quizkandidaatje Jamal herkennen. The Best Exotic Marigold Hotel is ontwapenend als Slumdog Millionaire. En minstens zo hartverwarmend.
Haal mensen uit hun comfortzone en het wordt interessant. Verzamel de meest uiteenlopende karakters en je krijgt wrijving. Doet het altijd goed. Het feit dat het om bejaarden gaat is verfrissend en biedt de mogelijkheid om, naast de humor, ook de dramatiek die deze levensfase met zich mee brengt te tonen. Vanwege de veelheid aan personages moeten de persoonlijke geschiedenissen en drijfveren duidelijk worden door middel van gesprekken met elkaar. Soms doet de film daarom wat toneelmatig aan. Aan de andere kant is zowel de cast als de film op zijn best wanneer deze dialogen uitlopen op botsingen. Evelyn heeft daarnaast een blog (op het interweb) als uitlaatklep. Haar bevindingen zijn terug te horen in de af en toe opduikende voice-over. Jammer dat de makers denken de ontwikkeling van de groep op te moeten tekenen in generaliserende mottos. Gelukkig wil de film niet al te moralistisch zijn. Het mag ook vooral niet te wrang worden. We zien wel straatkinderen, maar ze spelen cricket. De sores van de zeven worden aangestipt, maar daarna moet er ook weer gelachen worden. Het is en blijft een komedie. Daarom is al van begin af aan duidelijk dat de meest norse uiteindelijk degene blijkt die de groep bij elkaar houdt. En die twee die om elkaar heen draaien, kunnen niet anders dan elkaar uiteindelijk vinden.
Madden heeft de crème de la crème van het Engelse acteursgilde tot zijn beschikking. Zet ouwe rotten Judi Dench, Tom Wilkinson, Bill Nighy en Maggie Smith bij elkaar en je krijgt een krachtmeting die niet anders dan interessant kan worden. En van een onuitstaanbare Smith is het altijd genieten. De cast heeft zichtbaar lol in het verbale vuurwerk, het typisch Britse gezanik en de nu en dan kluchtige verwikkelingen. Het plezier spat ervan af. Het maakt The Best Exotic Marigold Hotel tot een onderhoudende, scherpe en bovenal innemende feelgoodfilm.
