Thrillerschrijvers lijken soms net zon mysterieus leven te leiden als de personages die in hun boeken figureren. De geestelijk vader van Sherlock Holmes, Arthur Conan Doyle, verliet het leven depressief en met een rotsvast geloof in elfjes. Agatha Christie raakte halverwege haar leven elf dagen zoek en nog steeds weet niemand waar ze uithing. En de Amerikaan Edgar Allan Poe tot slot werd elf dagen voor zijn dood ook al vermist en een week later in compleet verwarde toestand aangetroffen. Vier dagen later stief de schrijver en er bestaan uiteenlopende theorieën over de doodsoorzaak.
De documenten uit die tijd zijn zoek, dus we zullen waarschijnlijk wel nooit te weten komen wat Poe naar de eeuwige jachtvelden heeft gebracht, laat staan wat er met hem gebeurde voordat hij weer gevonden werd. Het heeft de Australiër James McTeigue en zijn scenaristen er niet van weerhouden om er maar wat over te verzinnen, in dit geval een geruchtmakende zaak. In de fictieve biopic The Raven, genoemd naar een bekend werk van Edgar Allan Poe, is halverwege de negentiende eeuw een seriemoordenaar actief die de verhalen van de schrijver probeert te kopiëren. Poe wordt hier vertolkt door John Cusack die hem neerzet als een worstelend schrijver, platzak en veelal bezopen, die niet echt zijn best doet om vrienden te maken bij zijn uitgever of zijn vakgenoten. De politie roept hem op het matje, maar heeft daarna wel de hulp van Poe nodig om de dader op te sporen. Hij kent immers zijn eigen werk het beste.
Als levels in een videospel dienen de afgrijselijke moorden zich aan, waarbij de psychopaat de politie en Poe steeds een stapje voorblijft. The Raven slaat een nieuwe weg in als Emily, het liefje van Poe, ook nog eens wordt ontvoerd en de schrijver er een persoonlijk motief bij krijgt om de moordenaar in de kraag te vatten. Er ontstaat een rommelige klopjacht die begint bij een gemaskerd bal en die leidt naar vele locaties in en om Baltimore. De actie die hieruit voortvloeit zorgt voor lekker veel vaart, maar brengt wel het gevaar met zich mee dat Cusack nauwelijks nog de kans krijgt om zijn personage verder uit te diepen. Wat begint als een aardige karakterschets van een tot de verbeelding sprekende schrijver, mondt uit in een formulematige whodunit waar we er al zoveel van hebben gezien.
Wat betreft sfeer hebben McTeigue en zijn artdirector de kunst afgekeken van Se7en, gecombineerd met de martelwerktuigen van de Saw-reeks. De gotische aankleding is weer schatplichtig aan Sleepy Hollow en From Hell. Dit zijn niet voor niets twee titels met Johnny Depp in de hoofdrol. Cusack probeert namelijk het excentrieke spel van collega Depp, maar ook van iemand als Robert Downey Jr. te kopiëren. Hij weet het personage echter te weinig naar zich toe te trekken, waardoor hij er een karikatuur van maakt. Hij mag deels de schuld afschuiven op de aanpak van het verhaal waarin de actie verkozen is boven karakteruitdieping en spitsvondige dialogen, al heeft Cusack nog wel een aantal amusante oneliners. Maar de hoofdrolspeler doet zelf ook te veel zijn best om er iets aparts van te maken, waardoor hij juist niet ontspannen in zijn rol zit.
Liefhebbers van lichte, gotische horror komen ruimschoots aan hun trekken. Het ziet er allemaal lekker duister en onheilspellend uit en McTeigue heeft goed op de details gelet. Het acteerwerk is van behoorlijk niveau. Desondanks levert het geheel niet meer op dan de som der delen. The Raven snoept namelijk te veel van andermans bordje om een eigen smoel te hebben.
