Het derde en beste deel uit de Bourne-serie is alweer vijf jaar filmgeschiedenis. Paul Greengrass maakte een van de meest opzwepende actiefilms van het decennium en nam daarmee afscheid van de reeks. Hij bedankte voor een vervolg, waarop hoofdrolspeler Matt Damon het niet veel later ook voor gezien hield. Geen Jason Bourne dus in dit vierde deel, hoewel er veelvuldig naar hem wordt verwezen. The Bourne Legacy speelt zich af ten tijde van The Bourne Ultimatum. Leuk als punt van herkenning voor de fans, maar voor het verhaal volstrekt onnodig.
Het is wel duidelijk dat er druk is gezocht naar een manier om de populaire, winstgevende serie door te zetten zonder zijn iconische hoofdrolspeler daarbij te hoeven gebruiken. Het plot van The Bourne Legacy heeft in feite nergens raakvlakken met het vorige deel. Verbanden met de film uit 2007 zijn er schijnbaar alleen om verbanden te kunnen leggen, want voor meer diepgang zorgen of het geheel op gang helpen doen ze in ieder geval niet. Sterker nog, er is relatief veel tijd nodig om de nieuwe situatie te schetsen en de kijker te laten begrijpen hoe de intriges in elkaar steken.
Dit nieuwste deel opent ergens in Alaska, waar agent Aaron Cross na een solotraining ternauwernood aan een aanslag van zijn eigen organisatie ontsnapt. Als enige overlevende uit zijn programma gaat hij achter de mensen aan die de boel willen opdoeken (lees: al hun werknemers vermoorden) voordat hun geheimen wereldwijd nieuws worden. De film komt steeds weer met nieuwe verwikkelingen, maar feit blijft dat het eindresultaat een vrij conventionele spionagethriller is.
Toch moet gezegd worden dat The Bourne Legacy, ondanks een lange aanloop met veel uitleg, van begin tot eind onderhoudend is. Tony Gilroy, eerder verantwoordelijk voor de scenarios van de vorige delen, laat op een soepele manier alle intriges en doofpotaffaires voorbij komen. We zien veel pratende gezichten, maar geen scène voelt onnodig ingewikkeld of langgerekt aan. Gilroy maakte zijn regiedebuut met de spannende, intelligente complotfilm Michael Clayton. Een genre dat hij duidelijk onder de knie heeft.
Als actieregisseur kennen we hem minder goed en voor een groot deel van de film komt daar weinig verandering in. De achtervolgings- en gevechtsscènes laten geen blijvende indruk achter. De kracht van eerdere Bourne-delen, met name The Bourne Ultimatum, zat onder andere in het feit dat er weinig werd gemonteerd in actiescènes en de camera overal tussendoor bewoog. Hier wordt in de actie vaak teruggesneden naar hoge bazen die achter hun computerschermen steeds kwader worden. Afbreuk aan de spanning doet dat niet eens zozeer, maar wel aan de sensatie die zo onlosmakelijk met de Bourne-films was verbonden.
Pas in het laatste half uur laat Gilroy zien dat hij ook hele aardige actiescènes kan maken. De lange achtervolging door de straten van Manilla is zonder meer het hoogtepunt van dit vierde deel. Het smaakt naar meer, maar daarvoor moeten we wachten op een eventueel vervolg. De deuren daarvoor zijn in ieder geval wagenwijd opengezet. Misschien was dit wel een opstapje om alles in gang te zetten en straks echt uit te kunnen pakken. Gilroy krijgt het voordeel van de twijfel.
