Om het net even wat spannender te maken, beweren veel horrorfilms op een waargebeurd verhaal gebaseerd te zijn. The Exorcism of Emily Rose, The Last Exorcism, The Rite, en The Devil Inside gingen de afgelopen jaren alle van een dergelijke claim uit. Vaak dient dit met een flinke korrel zout genomen te worden. Nu is er The Possession. Gebaseerd op het artikel A Jinx in a Box? van LA Times-journaliste Leslie Gornstein, vertelt de film het verhaal van een zogenaamde dibboek-kist: een kistje waarin volgens oude Jiddische volksverhalen een boze geest huist.
In David Goyers The Unborn maakte een dibboek de hoofdpersonen - en bioscoopbezoekers al eerder het leven zuur. Nu is het de beurt aan het gezin van Clyde en Stephanie. Als twee gescheiden ouders hebben zij het soort relatie dat je alleen in films ziet. De twee hebben stiekem nog gevoelens voor elkaar en Stephanie heeft een perfecte vriend tegen wie Clyde niet op kan boksen. Ook bij zijn dochters kan Clyde niet veel goed doen. Het is een situatie die zo clichématig is dat het eerder verveling dan medeleven opwekt. Zelfs als de jongste dochter in de greep van de dibboek raakt, blijft het drama oppervlakkig en zijn de ontwikkelingen eerder onvermijdelijk dan overtuigend te noemen. Natuurlijk gelooft Stephanie Clyde eerst niet en de situatie wordt helemaal hysterisch als Stephanie verwondingen die door de geest zijn aangebracht, voor mishandeling aanziet. Uiteraard komt het gezin in hun strijd tegen de vloek toch weer tot elkaar. Dat daar het een en ander voor moet sneuvelen, lijkt zowel de schrijvers als de personages weinig te interesseren.
Die aandacht voor de gezinsperikelen zijn funest voor de spanning. Die wordt nooit goed opgebouwd doordat het verhaal constant heen en weer springt tussen de horror en het familiedrama. Dit resulteert in losstaande, spannend bedoelde scènes, die zich voornamelijk van flauwe en lawaaierige schrikmomenten bedienen. Al snel is duidelijk dat The Possession werkelijk niets nieuws aan het genre toe te voegen heeft. Alle clichés passeren de revue, wat goed zichtbaar is in de climax. Die bestaat uit de gebruikelijke kakofonie van verwrongen gezichten, demonisch gekrijs en epilepsie veroorzakende knipperende lichten. De plank wordt helemaal misgeslagen in de epiloog. Die is zo belachelijk dat hij niet zou misstaan in één van de Scary Movie-films. Daarmee wordt de film eerder met een humoristische dan met een naargeestige noot afgesloten.
Desondanks is The Possession competent geregisseerd en geacteerd. De acteurs halen het maximale uit hun bordkartonnen personages en platte dialogen. Met zijn natuurlijke uitstraling weet Morgan behoorlijk invulling te geven aan een vader die aan de zijlijn van zijn eigen gezin staat, maar vooral Calis verdient lof als de bezeten Em. Ondanks haar jonge leeftijd schakelt ze moeiteloos tussen kwaadaardige demon en bang meisje. Het kan The Possession echter niet redden van het veilige en tandeloze script.
